Στην καρδιά των ποιημάτων τού Ομήρου βρίσκεται η ανάμνηση μιας από τις μεγαλύτερες καταστροφές που μπορούν να συμβούν σ' ανθρώπους: η καταστροφή ενός άστεως. Το άστυ είναι το σάρκινο σύνολο της ανθρώπινης ευγένειας· είναι αυτό όπου η κατάστασή του είναι βαθύτατα εξανθρωπισμένη.
Με το άστυ του κατεστραμμένο ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να πλανιέται ανά τον κόσμο ή να ζή σε γυμνή χώρα, επιστρέφοντας έτσι με σταθερό μέτρο στην κατάσταση των ζώων.
Τέτοια είναι η κεντρική εικόνα της Ιλιάδας. Κι όταν αντηχεί μέσα στην εποποιία πότε ο σιωπηρός υπαινιγμός και πότε ο διαπεραστικός θρήνος, υπάρχει αυτό το τρομερό συμβάν: ο θάνατος ενός παλαιού και λαμπρού άστεως στην ακτή μιάς θάλασσας.
Ο Όμηρος δε διηγείται τον πυρπολισμό της Τροίας. Ίσως σ' αυτή την επιφύλαξη υπάρχει είδος ποιητικής ευαισθησίας (όπως στο Dante όταν χάνει τη θέα στην κορυφαία στιγμή τής οπτασίας του)· ίσως είναι η συνετή υποψία ότι, εάν η Ιλιάδα είχε δείξει την Τροία παρανάλωμα φλογών, τα αισθήματα τού ακροατηρίου θα είχαν διατεθή ευνοϊκά για τους Τρώες. Επιτήδεια ο Όμηρος υποκαθιστά στην τελική καταστροφή την έξαρση μιάς λεπτομέρειας:
μάς δείχνει τον Έκτορα να προσβάλλει τα προπύργια τού Ελληνικού στρατοπέδου και ν' απειλεί να πυρπολήσει τα πλοία των Δαναών.
Μια και ο επίλογος της ιστορίας δε μάς έχει δοθή, δε γνωρίζουμε ακριβώς σε ποιό άστυ ο δούρειος ίππος έριξε τη θανάσιμη σκιά του. [...]
Είναι πιο πιθανό η Ιλιάδα να μη εικονίζει παρά ένα επεισόδιο: ένα ατέλειωτο κατάλογο καταστροφών. Το μυθικό άστυ της Κνωσσού έπεσε κατά το 1400 π.Χ. Δε γνωρίζουμε το αίτιο αυτής της καταστροφής, αλλ' οι αναμνήσεις αυτού του συμβάντος θα επανέλθουν στη διάρκεια αιώνων να συναναστραφούν την Ελληνική φαντασία. [...]
*
Η ανάμνηση αυτών των παλαιών τρόμων -καταστραμμένες πύλες πόλης, πυρπολημένοι πύργοι- διαπερνά την Ιλιάδα.
Ο λόγος της Οδύσσειας ήρθε κατόπιν. Κατά ωρισμένο τρόπο η Οδύσσεια είναι η εποποιία του πρόσφυγος. Τα άστυ ήσαν κατεδαφισμένα και οι επιζώντες, πειρατές και ζητιάνοι, πλανιώνταν ανά τον κόσμο.
Αυτό ακριβώς φαίνεται να συνέβη στην περίοδο που εκτείνεται από το 1100 π.Χ. - 900 π.Χ.
Ομάδες προσφύγων της Ελλάδας φεύγουν προ των Δωριέων επιδρομέων, όχι χωρίς να μεταφέρουν πολύτιμα λείψανα τού συντετριμμένου πολιτισμού των. Ανάμεσα στις αρχές του ΙΑ΄ αιώνα και στο τέλος του Θ΄ αιώνα το κύριο κύμα φαίνεται ότι έχει εγκατασταθή στην Αττική. Λίγο αργότερα, το έτος 1000 π.Χ. αυτοί οι ξεριζωμένοι λαοί ήρχισαν ν' αποικίζουν τη Μ. Ασία και τα νησιά, ωρισμένοι απ' αυτούς, καθώς φαίνεται, εγκαθίστανται στην Αθήνα και τα περίχωρα.
[...] σύμφωνα μ' ασθενείς ενδείξεις που κατέχουμε η μυκηναϊκή κληρονομιά τής Ιλιάδας διωχετεύθηκε με την προφορική παράδοση έως τον Η΄ αι. π.Χ. Αυτό που τώρα γνωρίζουμε είναι ότι η προφορική αυτή παράδοση ήταν Ελληνική.
George Steiner, Ο Όμηρος και οι καθηγητές (έκδ. Εκάτη, Αθήνα 2009 (1971), σσ. 16-17, 18, 20).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου