τους λογισμούς των Πλωτίνων

Διά ταύτα τοίνυν, και ότι ου πατρόθεν τοιούτος ην, αλλ' αποστάτης,
και ότι πάνδεινος αγροικία το ημέτερον νυν έχει γένος,
ουκ αφανισμού μόνον χάριν, αλλά ποινής είνεκα μάλιστα,
δοθήναι πυρί πεποιήκαμεν το βιβλίον.
Γεννάδιος Πατριάρχης
(Περί του βιβλίου του Γεμιστού).*

Κι ασπρογάλλιαζε κ' η αυγή,
και γυρνούσα στρατοκόπος,
και είδα σύναξη πυκνή·
κ' έξω από τη χώρα είταν ο τόπος
κάψαλο, και σαν απαρνητής
κάθε πράσινου τριγύρω του· πλατύς
όχτος κόκκινος, κι απάνου του
ξάναβε φωτιά, και γύρω της
ρασοφόροι, καλογέροι, χριστιανοί
τήνε θρέφαν, και το ρύθμιζε το βήμα τους
μια τρομάρα, μια ηδονή.
Κι έκαιγε η φωτιά τα μαυροχάραχτα
φύλλα και χαρτιά [...]

*

και θησαυρός της φωτιάς σου είν' η στάχτη *

Μακαρισμένος εσύ πού μελέτησες
να τον ορθώσης απάνου στους ώμους σου
το συντριμμένο ναό των Ελλήνων!
Του Νόμου τάγαλμα σταίνεις κορώνα του,
στις μαρμαρένιες κολώνες του σκάλισες
τους λογισμούς των Πλωτίνων.

Είδες τον κόσμο κι ατέλειωτο κι άναρχο
ψυχών και θεών, μαζί κύριων και υπάκουων,
σφιχτοδετά κρατημένη αρμονία
και των καπνών και των ίσκιων τα είδωλα
παραμερίζοντας όλα, ίσα τράβηξες
προς την Αιτία· [...]

Κωστής Παλαμάς, Ο Δωδεκάλογος του Γύφτου (έκδ. Το Βήμα, Αθήνα 2014, σσ. 87-88, 91). - Αποσπάσματα από τον ΣΤ΄ Λόγο. Γύρω σε μια φωτιά (εισαγωγικοί στίχοι και απότμημα του λόγου των Πολύθεων). - Το motto εκ του ιδίου του Παλαμά στον ως άνω Λόγο (ό.π., σ. 87). Το δεύτερο πάλι ο τελευταίος στίχος εκ του λόγου των Πολύθεων προς τον Γύφτο της ραψωδίας (ό.π., 92).