μια μορφή γράφεται πάνω στο κύμα

ΜΟΝΟ ΤΟ ΕΛΑΧΙΣΤΟ ΘΑΥΜΑ

...ανάμεσα στο πρόσωπό σου και στο πρόσωπό σου

Γ. ΣΕΦΕΡΗΣ

Δεν είναι πολύ αυτό που ζητώ, μόνο το μικρό θαύμα στα
σιωπηλά λόγια των εραστών, ο τρόπος που θέλω
να σού μιλήσω ή να μού μιλήσεις απέχει ένα βήμα μόνο
απ' τις φωνές των αγγέλων που στάζουν αθόρυβα απ' τον
ουρανό
όταν γυρίζεις το κεφάλι κι αναρωτιέσαι ποιός σού μίλησε και
δεν βλέπεις κανέναν
παρά μόνο στα πόδια σου το ίδιο χωμάτινο μονοπάτι, τα
ξερά χόρτα, τη συκιά ολομόναχη στα χωράφι
και δίπλα σου η θάλασσα και πέρα από την ξερολιθιά το
βουνό.

Ή όταν περπατάς χαμένος σε μια ξένη πόλη νομίζοντας πως
άκουσες τη γλώσσα σου, τον χαιρετισμό
ενός φίλου, αδερφού σου κάποτε, που έχεις χρόνια να τον δείς
την ίδια παλιά φωνή, τη γελαστή και χαρούμενη, ίσως κάποτε
ελαφρά ειρωνική
κι όλα όσα είχες λησμονήσει έρχονται ξαφνικά μπροστά σου
στο γυμνό φώς του μεσημεριού και το αίμα βουΐζει στο
κεφάλι σου
και ξεχνάς τον προορισμό σου και τα σήματα της κυκλοφορίας
και τα κτίρια αρχίζουν να χορεύουν γύρω σου.

Ή όταν στην κορυφή του πάθους ανοίγεις μια στιγμή τα
μάτια για να κρατήσεις απεγνωσμένα την ανάσταση
κι ανάμεσα στο πρόσωπό της και το πρόσωπό της μια μορφή
γράφεται πάνω στο κύμα
ένα πρόσωπο που δεν το έχεις ξαναδεί όμως το γνώριζες
πάντοτε και θα το γνωρίζεις
κι ένα πέρασμα ανοίγει και μια φωνή που δεν είναι δική σου
ή δική μου ακούγεται και την αναγνωρίζουμε και τη λατρεύουμε
γιατί όπως ξέρεις ξέρω κι εγώ, αγαπημένη, ότι δεν είναι
η φωή μου αλλά η φωνή σου.

Δεν είναι πολύ αυτό που ζητώ, μόνο το ελάχιστο θαύμα, όμως
άνθρωποι όπως εμείς ταξιδεύουμε χρόνια και χρόνια
μέσα απ' το ίδιο βρώμικο μονοπάτι, την ίδια πόλη, τα ίδια
ρημαγμένα κρεβάτια
ξένοι στον τόπο μας χωρίς ν' αναγνωρίζουμε τη φωνή των
δικών μας ανθρώπων
πώς να μπορέσει να μιλήσει κανείς με τους αγγέλους ή με
τους φίλους που έχουν πεθάνει
δεν λέω να μιλήσει τη γλώσσα της αγάπης, κάτι τέτοιο θα
ήταν πάρα πολύ.

Richard Burns

Νάσος Βαγενἀς, Η πτώση του ιπταμένου (έκδ. Στιγμή, Αθήνα 1989, σσ. 20-21).