για τις λέξεις είπανε...

ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ

'Αλλαξέ τους την πίστη

άρπαξ' τες απ' την ουρά

(ας στριγγλίζουν οι πουτάνες)

μαστίγωσέ τες,

βάλ' τους ζάχαρη στο στόμα

στις αχαλίνωτες,

φούσκωσέ τες σαν μπαλόνια, τρύπησέ τες,

ρούφηξέ τους αίμα και μεδούλι,

ξέρανέ τες (ευνούχισέ τες)

ποδοπάτησέ τες, πετεινέ δανδή,

στρίψ' τους το λαρύγγι, μάγειρα,

ξεπουπούλιασέ τες,

ξεκοίλιασέ τες, ταύρε,

βόδι, σύρε τες στο χώμα,

κάν' τες, ποιητή,

κάνε τες να καταπιούν

όλες τις λέξεις.

ΟΚΤΑΒΙΟ ΠΑΖ, από την συλλογή Puerta condenada (1938-1946), σήμερα στον τόμο: Η πέτρα του ήλιου & άλλα ποιήματα, ('Ικαρος 1993, μτφρ. Τάσος Δενέγρης)

*

"Υπάρχουν ποιητές του ουσιαστικού, που η τέχνη τους είναι σοφή και στεγνή, και που αγγίζουν απλώς την ακρίβεια της χορδής του νοήματος. Και υπάρχουν ποιητές του επιθέτου, δηλαδή καλλιτέχνες που τούς ενδιαφέρει να δημιουργήσουν σπινθήρες, δίνοντας, σε μιάν έννοια, προσδιορισμούς που δεν της ανήκουν. Ο Πάζ είναι ποιητής του ρήματος. Εδώ, όλα κινούνται... 'Ολα βρίσκονται εν βρασμώ...

Χθόνιος όσο και λάτρης του ήλιου, στραμμένος στον πιο ερμητικό πυρήνα της έκφρασης και ταυτόχρονα πιστός των επιφανειακών εκπλήξεων και των παιγνιδιών της μορφής, με μιά τάση να καλλιεργεί τις απόκρυφες και τις ερωτογενείς ζώνες της λογοτεχνίας καθώς και μια τεχνική που έχει την αφετηρία της στο σουρεαλισμό, για να γίνει στη συνέχεια εντελώς προσωπική χωρίς να χάσει την ελαστικότητα του να χειρίζεται εντυπώσεις οραματικών διαστάσεων, ο Πάζ είναι μελωδός μιάς ζωής που κατακλύζει τα πάντα σαν παλιρροϊκό κύμα".

Ευγένιος Αρανίτσης