ολόγιομο με δυό πουτάνες

τούτα τα ξημερώματα μεσούντος του Οκτωβρίου πάντα κι ερωτευμένο εγώ μές στην υγρασία τη πολλή και το κρυούτσικο που είναι το σκοτάδι κι είναι (θ’ αλλάξει η ώρα και θα δείς) να περπατώ μόνος πια απόκαμα της πόλεως τους δρόμους θέλω ξημερώματα και με πρωϊνό φεγγάρι νιώθω που βυθίζομαι μέσα σε νέφη της δροσιάς της πάχνης και μιάς υγρής αχνάδας που φτάνει ίσαμε ψηλά τα πενταόροφα και μού ξυπνά ο κρυούτσικος αέρας το κοιμισμένο απ’ την αγρύπνια το τρεχαλητό κυνήγι πρόσωπον της ηδονής χθες λές τό ‘δες ολόγιομο ήταν το φεγγάρι μα τέτοια πάντα εποχή θυμάσαι πού ‘σουν παιδί και ‘γώ να κάνω πιάτσα γωνία Βουκουρεστίου είπες κέντρο της Αθήνας πώς έτρεχα με το που έσκαγε το φώς και ρόδιζε πίσω ο Υμηττός τρελλός να βγώ απέναντι μή χάσω το ολόγιομο βασιλικό φεγγάρι τάληρ’ ολοστρόγγυλο μές στην Ερμού ως γέρνει δίσκος μεγέθης φυλακίζεται φράζει σού λέω απά να πιάνει της Καπνικαρέας την κεραμοσκεπή και ‘γώ να του πετάω πέτρες εκεί στα κεραμίδια ότι στάθηκε φεγγάρι αυτό πεσμένο εδώ στην περίκλειστη μες στις πολλωλογιώψηλες τις κατοικίες του Ερμού οδό να σημαδεύει το Αιγάλεω πέρα τις γρίζες τις πλαγιές κι είπες πως με είδες νταβατζή σε δυό πουτάνες