κάτι λίγο για κείνο το αναμαλλιασμένο παιδί με τα ρόδινα μάγουλα
Θάεο τον Βρομίου κεραόν τράγον, ως αγερώχως
όμμα κατά λασιάν γαύρον έχει γενύων,
κυδιόων ότι οι θάμ' εν oύρεσιν αμφί παρήδα
βόστρυχον εις ροδέαν Ναΐς έδεκτο χέρα.
Ξεφυλλίζοντας πριν από χρόνια μιά συλλογή (κυκλοφορούνε πιά πολλές) με αρχαία ελληνική ερωτική (που είναι συγχρόνως και θρησκευτική) ποίηση, μού είχε τραβήξει την προσοχή τούτο το λατρευτικό τετράστιχο που αινεί τον τράγο, σύμβολο του θεού Διονύσου, του και Βρομίου επονομαζομένου, αλλά και του Πάνα. Η βακχεία όλη στο περήφανο μάτι του και το δασύ του γένι. Κατάγεται από την ενδοχώρα που λάτρευσε ιδιαιτέρως τον τραγόμορφο θεό, τον Πάνα. Από την Αρκαδική Τεγέα, του 4ου π.Χ. αιώνα και είναι της Ανύτης (πατριωτάκι)...
Δές του Θεού Βρόμιου τον κερασφόρο τράγο, πόσο αγέρωχο
το περήφανο έχει μάτι του προς το δασύτριχο γένι του,
καμαρώνοντας που συχνά στα βουνά της παρειάς του
το βόστρυχο πιάνει η Ναΐδα στη ρόδινη απαλάμη της.
(εδώ, όπως εικονίζεται σε γραμματόσημο του 2003 από την γαλλική κτήση της Νέας Καληδονίας (μέγας ειρηνικός ωκεανός) ότε συνεορταζόταν και το έτος της κατσίκας για τους σινοτραφείς λαούς).
2 σχόλια:
κι αναρωτιόμουν στις αρχές πού την βρήκες αυτήν τη φωτογραφία...
την καλησπέρα μου:)
Μα αυτό είναι πάντοτε το ζητούμενο, φίλε μου, αμερικάνε. Να χορτάσουμε μεταξύ μας την καλή μας ώρα. 'Ετσι κι εκείνοι. (Καλή η παραπομπή σου). 'Οχι, θα άφηναν. Και βέβαια τον σφάζουν και τον τρώνε οπτόν. Μετά την κοινή τους προσευχή, με ό,τι τέλος πάντων αιτήματα είχανε... Και κάτι κοψίδια να σού τρέχουνε τα σάλια.
Ναί, παπαρούνα, από γραμματόσημο είναι. Και μού άρεσε πολύ. Και τό 'χω ανατυπώσει να το βλέπω, που μ' αρέσει. Μπορείς να πατήσεις πάνω της και να την μεγεθύνεις να δείς πιό καθαρά τη μουσούδα μου. Για την ίδια αυτή μουσούδα είναι που έγραφα κάποτε δυό λέξεις παραπάνω στης Αστραδενής, εδωδά δές. Ελπίζω να την γουστάρεις κι εσύ. (Καλά, έχουν κι άλλοι δημοσιεύσει πιο ζωντανά κατσίκια...).
Καλησπέρα μας.
Δημοσίευση σχολίου