στρατηγήματα

general, tu es negre… *

Από τις συλλογές του πορφυρού και μαύρου φίλου (τον Ναφτίλο, λέω, που από ΑΝεμος θέλει να γίνει φωτιά) μαθαίνω για το Παρίσι. Τηλεόραση δεν ανοίγω. Τους μήνες της Κομμούνας του 1871 αμφισβητείται αν το τρομερό παιδί τριγύρναγε στα Παρίσια. 'Ομως εμπνεύστηκε, κι εγώ επιλέγω κι αντιγράφω από το ΜΙΑ ΕΠΟΧΗ ΣΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ (1873). Παρακολουθώ τον σκληρό κι ειρωνικό και προφητικό λόγο του παλαιού αλήτη. (Παίζαμε άλλοτε γύρω από τον ίδιο ποταμό). Λέγεται πως πέρασε και μέσα από τις γραμμές του εχθρού, σε πεδία μαχών κοιμήθηκε. Διαβάζω:

«Στρατηγέ, αν απόμεινε κανένα παλιό κανόνι στους ρημαγμένους προμαχώνες σου, βομβάρδισέ μας με μπάλες ξερό χώμα... τις βιτρίνες των πανέμορφων μαγαζιών! Τα σαλόνια! Εξαφάνισε την πόλη...» *

Ο Πολύβιος Ευπατρίδης έγραψε δυό λέξεις παραπάνω. 'Ανοιξε μιάν συζήτηση. Δες εδωδά.

Και συνεχίζω:

Μέσα στους δρόμους, τις χειμωνιάτικες νύχτες, χωρίς κατάλυμα, χωρίς ρούχα, χωρίς ψωμί, μια φωνή έσφιγγε την παγωμένη μου καρδιά: «Τα παρατάς ή συνεχίζεις; Και νά που συνεχίζεις. Πηγαίνεις χωρίς να ξέρεις πού και γιατί, να χώνεσαι παντού, νά 'σαι μέσα σε όλα. 'Οταν είσαι πτώμα, δεν σε ξανασκοτώνουν». Το πρωΐ είχα βλέμμα τόσο χαμένο και η όψη μου έμοιαζε τόσο με νεκρού, που όσοι με συνάντησαν μάλλον δεν με είδαν. *

Παρακολουθώ τα δρώμενα. Θυμίζω πως τους προηγούμενους μήνες έπαιρναν φωτιά όλως τυχαίως τα δικά τους καταλύματα. Των μεταναστών. Πολυκατοικίες ολόκληρες καίγονταν. Είχαν νεκρούς σε κείνες τις φωτιές. Κάποιοι δεν τους ήθελαν. Ο Γεώργιος Χοιροβοσκός πέρα από ιστορικό άρθρο για τους αλήτες αυτής της πόλης, τους παρίες, σε μιά αποστροφή προχωρά στην διάκριση "του σημερινού Οικονομικού Πολιτισμού". Λέει: "δεν χρησιμοποιώ τον όρο Δυτικός πολιτισμός γιατί η απλούστευση και οι χωρισμοί εκ του πονηρού σε Ανατολικούς και Δυτικούς δεν χρησιμεύουν σε τίποτα απολύτως".

Ο θεός βοηθός! (bonne chance) φώναζα, αντικρίζοντας στον ουρανό μια θάλασσα φλόγες και καπνό. Κι από δεξιά κι αριστερά, όλα τα πλούτη να λαμπαδιάζουν, λές κι έπεφταν χιλιάδες κεραυνοί. *

νύχτες μετράω. η ενδεκάτη.

* στίχοι του Αρθούρου Ρεμπώ, σε μτφρ. Χριστόφορου Λιοντάκη (έκδ. Γαβριηλίδη, 2004) που σώζει κάπως το δύσβατο στρατήγημα.