Δευτέρα 7 Νοεμβρίου 2005

στρατηγήματα

general, tu es negre… *

Από τις συλλογές του πορφυρού και μαύρου φίλου (τον Ναφτίλο, λέω, που από ΑΝεμος θέλει να γίνει φωτιά) μαθαίνω για το Παρίσι. Τηλεόραση δεν ανοίγω. Τους μήνες της Κομμούνας του 1871 αμφισβητείται αν το τρομερό παιδί τριγύρναγε στα Παρίσια. 'Ομως εμπνεύστηκε, κι εγώ επιλέγω κι αντιγράφω από το ΜΙΑ ΕΠΟΧΗ ΣΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ (1873). Παρακολουθώ τον σκληρό κι ειρωνικό και προφητικό λόγο του παλαιού αλήτη. (Παίζαμε άλλοτε γύρω από τον ίδιο ποταμό). Λέγεται πως πέρασε και μέσα από τις γραμμές του εχθρού, σε πεδία μαχών κοιμήθηκε. Διαβάζω:

«Στρατηγέ, αν απόμεινε κανένα παλιό κανόνι στους ρημαγμένους προμαχώνες σου, βομβάρδισέ μας με μπάλες ξερό χώμα... τις βιτρίνες των πανέμορφων μαγαζιών! Τα σαλόνια! Εξαφάνισε την πόλη...» *

Ο Πολύβιος Ευπατρίδης έγραψε δυό λέξεις παραπάνω. 'Ανοιξε μιάν συζήτηση. Δες εδωδά.

Και συνεχίζω:

Μέσα στους δρόμους, τις χειμωνιάτικες νύχτες, χωρίς κατάλυμα, χωρίς ρούχα, χωρίς ψωμί, μια φωνή έσφιγγε την παγωμένη μου καρδιά: «Τα παρατάς ή συνεχίζεις; Και νά που συνεχίζεις. Πηγαίνεις χωρίς να ξέρεις πού και γιατί, να χώνεσαι παντού, νά 'σαι μέσα σε όλα. 'Οταν είσαι πτώμα, δεν σε ξανασκοτώνουν». Το πρωΐ είχα βλέμμα τόσο χαμένο και η όψη μου έμοιαζε τόσο με νεκρού, που όσοι με συνάντησαν μάλλον δεν με είδαν. *

Παρακολουθώ τα δρώμενα. Θυμίζω πως τους προηγούμενους μήνες έπαιρναν φωτιά όλως τυχαίως τα δικά τους καταλύματα. Των μεταναστών. Πολυκατοικίες ολόκληρες καίγονταν. Είχαν νεκρούς σε κείνες τις φωτιές. Κάποιοι δεν τους ήθελαν. Ο Γεώργιος Χοιροβοσκός πέρα από ιστορικό άρθρο για τους αλήτες αυτής της πόλης, τους παρίες, σε μιά αποστροφή προχωρά στην διάκριση "του σημερινού Οικονομικού Πολιτισμού". Λέει: "δεν χρησιμοποιώ τον όρο Δυτικός πολιτισμός γιατί η απλούστευση και οι χωρισμοί εκ του πονηρού σε Ανατολικούς και Δυτικούς δεν χρησιμεύουν σε τίποτα απολύτως".

Ο θεός βοηθός! (bonne chance) φώναζα, αντικρίζοντας στον ουρανό μια θάλασσα φλόγες και καπνό. Κι από δεξιά κι αριστερά, όλα τα πλούτη να λαμπαδιάζουν, λές κι έπεφταν χιλιάδες κεραυνοί. *

νύχτες μετράω. η ενδεκάτη.


* στίχοι του Αρθούρου Ρεμπώ, σε μτφρ. Χριστόφορου Λιοντάκη (έκδ. Γαβριηλίδη, 2004) που σώζει κάπως το δύσβατο στρατήγημα.


11 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Δες κκιαυτο http://nootropia.blogspot.com/2005/11/sous-le-ciel-de-paris.html

πολυβιος είπε...

από την πλήρη αποενοχοποίηση, στην ενδοιαστική και υποδόρια ενοχοποίηση. galvanize.

το θείο τραγί είπε...

galvanize! Loool Polyvie.

Κάνουμε κύκλους στη φωτιά και η φωτιά μάς καταπίνει, έλεγε κείνος ο Ντεμπόρ... Κι όλο καταλύουμε ό,τι με αίμα κατακτήθηκε.

losTrome δες κι εδωδά. Τζό, κάποια την είπε...

Και η μαρτυρία της De(l)lumina εδωδά κι αυτή.

Ανώνυμος είπε...

νύχτες μετράω. η ενδεκάτη


πολυ συμβολικο αυτο: η ενδεκατη
Τα ειδα και τα αλλα που δειχνεις. Εδω ομως ειναι ο συμβολισμος: η ενδεκατη ωρα.

το θείο τραγί είπε...

Κι όμως σάς λέω πως εγώ έχω βρεί ένα άλλο, απείρως γιορτινότερο.

η ψυχή μου έκπαγλη γιορτή, λέει το ατίθασο παιδί.

το θείο τραγί είπε...

Απείρως γιορτινότερο είναι, βέβαια, του αγαπημένου μου το μπλόγκ. Στο οποίο ανατρέχω για την αναψυχή μου.

'Ε, και το άωρον είναι διαβαστερό, σαν τις βραστερές φακές.

(Εύχομαι πραγματικά να σάς κρατήσουν συντροφιά τούτες οι σελίδες).

το θείο τραγί είπε...

Τί θα γίνει με κείνο το αψέντι;

το θείο τραγί είπε...

"Κατάπια μια φοβερή γουλιά δηλητήριο. Τρισευλογημένη να είναι η συμβουλή που ακολούθησα".

Από την πρώτη μεταφραστική περιπέτεια του Μιά εποχή στην Κόλαση, που μάς άφησε μακράν της ποιητικής του Ρεμπώ. Καλύτερος τώρα ο Λιοντάκης.

AEon FluX είπε...

Με λένε Τζο. Πού πάω με αυτό το όπλο στο χέρι;

Το ποίημα αυτό του Μαγιακόφσκυ το βρήκα τυχαία μια φορά, όταν ακόμα έψαχνα ποιήματα για τις χαμένες αγάπες/απάτες.

Όταν ήμουν σ'ένα εθαθλιωμένο διαμέρισμα σε μια θλιβερή εργατική κατοικία στην Ουκρανία, βρήκα πολλή περισσότερη αξιοπρέπεια απ'ό,τι στις
πανάκριβες επαύλεις στα περίχωρα του Λος Άντζελες. Οι γείτονες μάζευαν πατάτες και έδιναν στην 92χρονη γιαγιά -απόφοιτο του Politeknitska Institut του Κιέβου- στην μεσήλικη μάνα και στην νεαρή φοιτήτρια κόρη, εγκαταλελειμένες από τους άνδρες της οικογένειας. Μπορεί να μην είχαν λεφτά για ψωμί, κράτησαν το πιάνο και τις τρεις προτομές επάνω του :

Πούσκιν, Μαγιακόφσκι, Τσαικόφσκι.

Μου τις έδειχνε όλο περηφάνια η Σάσα.

θυμήθηκα το ποίημα όταν είδα μεξικάνο μετανάστη στο σούπερ μάρκετ ν'αγοράζει για την 8μελή οικογένεια του μια ντουζίνα αυγά, δύο λίτρα γάλα, μπανάνες και ένα συσκευασμένο ψωμί. Δίπλα στους τύπους που άραζαν τα SUV και στα παιδιά τους που πετούσαν τις μισοφαγωμένες σοκολάτες έβαλα τα κλάματα.

Προσδοκώ ανάσταση νεκρών και την επανάσταση να επεκτείνεται σ'αυτή τη χώρα.

το θείο τραγί είπε...

Είστε αιώνιον φώς.

Περιγράφετε δείγματα μιάς τελευταίας αρχοντιάς. 'Υστερα είδα τους λαούς αυτούς να ξεπουλάνε ό,τι είχαν και δεν είχαν, ακόμη και τα σύρματα έριχναν από τους πυλώνες της εταιρείας ηλεκτρικού ρεύματος (σχετική μνεία στην καταπληκτική ταινία Shiza (2004)) για να κάνουν κι αυτοί το κουμάντο τους στον δύσκολο τούτο κόσμο.

Ο Μαγιακόφσκης έλεγε πως "αν δεν ξεχάσεις την πρώτη σου αγάπη δεν πρόκειται ποτέ να γνωρίσεις την τελευταία". Ελπίζω "τους προβολείς στήνοντας" να σάς βοήθησε στις αναζητήσεις σας αυτές... να ιδείτε "σύγνεφα με πανταλόνια"...

"...εγκαταλελειμένες από τους άνδρες της οικογενείας...".

'Ομως εσείς έχετε οδηγούς γιά "όπου σάς βρίσκει το κακό"...

Ανώνυμος είπε...

Ma ti tainies einai autes pou vlepeis theitragaki mou??? Eida kai allou ti protinis!!! Kati aloga kai kati olomonaxous esu Afou de se plakose i pili tou adrianou more pigaine na deis ti sokolata Tha sou kanei kalo. Nai ameee