miσο longi

ιδού ο τόπος ού έστηκεν οικία

Λόρδου Βύρωνος. παρέκει ελαστικό μηδενικό

χρησιμοποιημένο, πια φθαρμένο

και μαύρη ψόφια γάτα ζέχνει.

[Κι] όμως, εγώ, με τις μελικοκκιές.

Lepanto dalli Latini detto...

LEPANTO dalli Latini detto Naupactus, dal volgo Epactos, e dalli Turchi Einebachti, giace nella Livadia alle rive poco discoste dalla bocca del Golfo, che di Lepanto pure si chiama: questa e Citta Archiepiscopale situata d' intorno a picciola Montagna di figura Conica, nella di cui sommita euui la Fortezza recinta con quattr' ordini di grosse mura, separate da alcune Valli, ne quali vi dimorano gl' Habitanti. Il suo porto non gira, che cinquecento piedi, e potrebbe chiudersi a catena, non havendo la bocca larga, che cinquanta. *

Ανέβηκα σε τούτο το κάστρο. Το αναφέρει κι ο Κόντογλους στον προαναφερθέντα γουστόζικον τόμο, όπου σημειώνει για τον 'Επαχτο:

στην πλαγιά του βουνού Ριγάνι, σε γκρεμνό απάνου, έχοντας σκαλωτά τειχιά, πέντε απανωδιαστές μάντρες, κι επάνω στην κορφή είναι το ψηλόκαστρο, χτισμένο από αρχαία λιθάρια... (ο.π. σ.152-3).

Δεν ξέρω πού βρήκα την δύναμη κι ανέβηκα στη κορφή. 'Ενα φυσικό οχυρό, όπως η ίδια ακριβώς η φύση το προσέφερε στους πάλαι ποτέ αρχόντους, που γύρεψαν και το οχυρό έπηξαν. Ο κορινθιακός (aka Golfo) έρχεται ως εδώ και σάμπως να κλείνει, στενεύει το πέρασμα, η γη προτάσσει σε μιά της γλώσσα τούτο το κωνικό ύψωμα, τούτο τον βράχο, όπου με τα κανόνια που στήθηκαν εδώ αψηλά, κάθε κίνηση για τ’ ανατολικά φυλάσσεται αρκούντως από τους ξένους εισβολείς.

Αντίκρυ, το Παναχαϊκόν, χιονοσκεπές τέτοια εποχή, χύνεται κάτου ώς στην θάλασσα, και πέρα στου δειλινού τα μέρη, τα τελευταία υψώματα της Αχαΐας πριν από το Ζάντε.

Χορταριασμένο πιά λύει, καταλύει το ετοιμοπόλεμον. Ανάμεσα στις πλίνθους και τα λιθάρια φυτρώνουν λουλουδάκια... 'Ω! Κάστρα τα ειρηνοποιά! Κάστρα γέμοντα ιερών:

Quattr' erano quivi i Tempij all' Idolatria, quando sussisteva il Gentilesco, in ciascheduno de quali adoravasi un particοlar falso Nume, cioe Nettuno, Venere, Esqulapio, e Diana: ad Esculapio v' eresse colla machina gl’ Altari Falisio in adempimento del Voto fatto nel mentre foggiaceva a grave infermita degl' occhi. *

* τα ξενικά αποσπάσματα από το παλαιό βιβλίο: "Il memorie istoriografiche delli regni della Morea e Negroponte", (έκδ. Venezia 1685).

κάτι παραπονεμένα κάστρα

Καστρί (Δελφοί). Το όριζε τον παλιό καιρό ένας άρχοντας Μελισσηνός.

(...)

Βρίσκονται στο νομό Αμφίσσης σκόρπια εδώ και κεί κάτι παραπονεμένα κάστρα, δίχως να τάχει γράψει κανένας.

Φώτης Κόντογλου, Ο Καστρολόγος, (έκδ. Εστίας 1987, σελ.148).

Δυό μόνο λέξεις για τους Δελφούς και μιά περιληπτική αράδα για τούτον τον στερεοελλαδίτικο τόπο. Το αρχίνισμα πάλε που κάνει ο πολυσχιδής ποτέ γέρων σε τούτο τον τόμο είναι πιότερο σπουδαίο:

Σφήγκες και Μέλισσες είναι οι άνθρωποι, ανακατεμένοι οι κακοί με τους καλούς. Κι επειδής οι πολλοί έχουνε κεντρί κι οι λίγοι βγάζουνε μέλι, ο κόσμος παρουσιάζει τούτη την ακατάστατη την όψη, όντας ανάποδος, βρωμισμένος από αίματα κι από αδικήματα (ο.π. σ.17).

Ταξιδεύοντας, λέω, έρχεται κι η 'Ανοιξη.

[παρένθετο: mοnάs i +Θαλάσσιος]

"η μονάς μέχρι Τριάδος παρ' αυτοίς
κινουμένη, μένει μονάς.
Και η τριάς μέχρι μονάδος πάλιν
συναγωμένη, μένει τριάς. ό και
παράδοξον".

'Οσιος Θαλάσσιος, (δ'93 εκατοντάς περί αγάπης καί εγκρατείας).

Είναι η μνήμη του σήμερα και φέρει τον στίχο:

• Λιμήν Λιμναίον καί Θαλάσσιον φέρει,
• Ώς περ Θάλασσαν εκφυγόντας τόν βίον.

βυρώνειοι

"I said with men, and with the thoughts of men,
I held but small communion; but instead
My Joy was in the wilderness - to breathe
The difficult air of the ice mountain tops...
These were my pastimes, and to be alone...
I disdain'd to mingle with
A herd, though to be leader - and of wolves.
The lion is alone, and so am I..."

(= Είπα με τους ανθρώπους, και με τις σκέψεις των ανθρώπων,
λίγη μόνο είχα επικοινωνία. Αντίς γι' αυτό, όμως,
η χαρά μου ήταν στην ερημιά - ν' ανασαίνω
τον δύσκολον αγέρα των βουνοκορφών του πάγου...
Αυτές ήταν οι διασκεδάσεις μου, και μόνος να μένω...
Δεν καταδεχόμουνα να ανακατευτώ
με το κοπάδι, ούτε και αρχηγός νάμαι... λύκων.
Το λιοντάρι είναι μονάχο, έτσι και 'γώ.-).

Τέτοια λόγια -στίχους βυρώνειους- μορμύριζεν η Πυθία, όπως σού τούς καθαρογράφω εδώ.
'Ελαβε την μορφή ενός διπλοκεφαλά [της οικογένειας των Λανιϊδών], που κελαδούσε κι έπιε νερό απά στων Αθηναίων τον Θησαυρό.

διαμονές Φεβρουαρίου μήνα

...η διαδρομή μέσα από τον παλαιό μεγάλο ελαιώνα της Κρίσας, το αργό ανηφόρισμα προς την όλο και φτωχότερη κοιλάδα που βρίσκεται ψηλά στους πρόποδες του Παρνασσού, όλα αυτά έμοιαζαν με προπαρασκευαστικό διαλογισμό για την είσοδο στον ιερό χώρο, όπου κρυμμένος στον ναό φυλάσσεται, σύμφωνα με τον θρύλο των αρχαίων, ο ομφαλός της γης...

...μέχρι να φτάσουμε στην Κασταλία κρήνη, ένα φέγγος ιεροπρέπειας απλώθηκε πάλι πάνω από τον τόπο. Από πού ερχόταν αυτό;

'Οχι από τα ερείπια των ναών, των θησαυρών και των οικοδομημάτων που εκτείνονται ψηλά στην πλαγιά, αλλά από το μεγαλείο της ίδιας της τοποθεσίας. Οι Φαιδριάδες, αυτές που φαιδρύνουν, που φαίνονται και λάμπουν, έκρυβαν τούτη την ώρα της ημέρας το φεγγοβόλημά τους, όμως οι απόκρημνες πλευρές των γεμάτων με χαρακιές βράχων και το χάσμα της σκοτεινής χαράδρας ανάμεσά τους σε συνδυασμό με το ζοφερό βάθος της μεγάλης κοιλάδας του Πλειστού δεν έπαυαν να υπερέχουν κάθε ανθρώπινης κατασκευής.

Κάτω από τον βαθύ ουρανό, στου οποίου τον καθαρό αέρα διέγραφε κύκλους ο αετός, ο όρνις του Διός, η ίδια η περιοχή μάς αποκαλύφθηκε ως ο ναός αυτής της τοποθεσίας. Αυτή έκρυβε κάποιο μυστικό και αυτή πρώτη ξεσκέπασε στους θνητούς τον χώρο όπου μπορούσαν να εγείρουν τα αφιερώματά τους - και πρώτα πρώτα, όπως αρμόζει στην περιωπή του, τον δωρικό ναό του Απόλλωνα...

Εν τούτοις η παράξενη αν και έγκαιρη ολοκλήρωση του ταξιδιού στην Ελλάδα με τους Δελφούς δεν μετατράπηκε σε αποχωρισμό από την Ελλάδα. Καθώς το καράβι έπλεε από τον Κορινθιακό κόλπο προς το Ιόνιο πέλαγος, το όλον της αρχαίας Ελλάδας μεταμορφώθηκε σ' ένα μοναδικό νησί, αποκομμένο από όλους τους υπόλοιπους κόσμους, γνωστούς και αγνώστους. Ο αποχωρισμός από αυτήν μετατράπηκε σε έλευσή της. Αυτό που ήλθε και ενείχε την εγγύηση της παραμονής του ήταν η διαμονή των διαφυγόντων θεών που ανοίγεται στον αναμιμνησκόμενο αναλογισμό.

ΜΑΡΤΙΝ ΧΑΪΝΤΕΓΓΕΡ, Διαμονές - Το ταξίδι στην Ελλάδα, (έκδ. ΚΡΙΤΙΚΗ 1998, σσ. 91-99).

Είναι ωραία στους Δελφούς τον Φεβρουάριο μήνα, όταν κατεβαίνουν τα νέφη χαμηλά μές στη χαράδρα, υγραίνουν τη σάρκα, γονιμοποιούν πέτρες, γη και πνεύμα. 'Οχι, λέω να μείνεις κιόλας εδώ. Το Μαντείο τέτοιες μέρες χρησμοδοτεί εκ νέου. Ο Διόνυσος αποσύρεται, ο Απόλλων επιστρέφει. 'Εκυψα στις πέτρες ν' αφουγκραστώ. Μορμύριζεν η Πυθία για μένα βυρώνειους στίχους. Κι ο Πλειστός κάτω ελίσσεται ζητώντας όχι την πηγή, αλλά το βαθύ νερό έξω, να κυλιστεί μαζί του.

Η φωνή που μάς ελκύει και τα πάθια κι οι καημοί

Οι Σειρήνες είναι η ασύλληπτη και απαγορευμένη μορφή της ελκύουσας φωνής. Δεν είναι ολόκληρες (: γυναίκες) παρά μόνο τραγούδι.

Απλή ασημένια γραμμή μες στη θάλασσα, βαθούλωμα του κύματος, σπηλιά ορθάνοιχτη ανάμεσα στα βράχια, ακρογιάλι λευκότητας,

τί είναι, στο ίδιο τους το είναι, άλλο εκτός από την ολοκάθαρη κλήση, το ευτυχισμένο κενό του ακούσματος, της προσοχής, της πρόσκλησης σε παύση;

Η μουσική τους είναι το αντίθετο ενός ύμνου: καμιά παρουσία δεν σπιθίζει στα αθάνατα λόγια τους. Μόνο η υπόσχεση ενός μελλοντικού άσματος διατρέχει τη μελωδία τους.

Αυτό με το οποίο μάς θέλγουν δεν είναι τόσο αυτό που μάς κάνουν να ακούμε, αλλά αυτό που λάμπει στο απόμακρο βάθος των λόγων τους, το μέλλον αυτού που τώρα μάς λένε.

Το γήτεμά τους δεν γεννιέται από το τωρινό τους τραγούδι, αλλά από αυτό που δεσμεύεται να είναι (:αυτό το τραγούδι). Επομένως, αυτό που οι Σειρήνες υπόσχονται να τραγουδήσουν στον Οδυσσέα είναι το παρελθόν

των δικών του άθλων, που σχηματίστηκαν για το μέλλον σε ποίημα....
…
Προσφερόμενο άνευ περιεχομένου, το τραγούδι δεν είναι παρά η έλξη του τραγουδιού, όμως δεν υπόσχεται στον ήρωα τίποτε άλλο παρά μόνο το αντίγραφο αυτών που έζησε, υπέφερε, τίποτε άλλο παρά μόνο αυτό που είναι αυτός ο ίδιος.

MICHEL FOUCAULT, Ο στοχασμός του έξω –για τον Maurice Blanchot-, (έκδ. ΠΛΕΘΡΟΝ 1998, σσ.45-6)

'Ερχεται ως συνέχεια από το προηγούμενο.

με ηλ

…το θείο τραγί, παιχνιδιάρικο όπως πάντα και παρορμητικό, αφήνει να του ξεφεύγουν διάφορα, κι ο δ.π. σκέπτεται πως καλό θα ήταν να το γνωρίσει κι από κοντά. Ελπίζει πως το θείο τραγί, είναι ένα παιδί καλής οικογενείας, οικονομικά ανεξάρτητο (εισοδηματίας δηλαδή) που όταν βαριέται να κάθεται μπροστά στον υπολογιστή πετάγεται μέχρι το Πρυτανείο να φάει ψητά μανιτάρια πλευρώτους με σως βινεγκραίτ και καπνιστό σολομό με χόρσράντις. Στη συνέχεια όπως κάθε αστός που έχει χορτάσει τη γκλαμουριά του Κολωνακίου, σηκώνει το γιακά της καμπαρτίνας του και περιπλανιέται ψωνίζοντας πόρνες ή και τραβεστί και δίνει διέξοδο στα ανομολόγητα βίτσια του. Το πρωί μετανοιώνει για τις αμαρτίες του και γράφει ένα ποστ όπου αγιοποιεί με την πένα του τα μεταμεσονύκτια όργιά του... κτλ...

Το έλαβα με mail. Στην αρχή παραξενεύτηκα. Μετά το άφησα να κυλίσει στο άωρον νεράκι...

κi ύστερα;

Στην αρχή ήταν χάος.
Μετά γεννήθηκα εγώ σ' ένα κόσμο ραγισμένο
μ' ένα κουρελιασμένο Θεό που γύριζε από πόρτα σε
πόρτα ζητιανεύοντας την ύπαρξή του.
Φιληθήκαμε
κι άρχισε να σκοτώνει ο ένας τον άλλον...

Τάσος Λειβαδίτης, Γένεσις, (Ποιήματα 1958-1974).

Andate la entro

Είναι εύκολο να ψέγεις τους δερμάτινους χιτώνες της πορνογραφίας και να αντιτάσσεις την αγάπη του προσώπου. Το πρόσωπο έτσι κι αλλοιώς παραμένει πρόσωπο, εφόσον επιλέγει, έστω κι άν επιλέξει να μην είναι καθ' ομοίωσιν και να λάβει τη μορφή του δαίμονα. Τέτοια δεν είναι άλλωστε η θαυμαστή ελευθερία της χριστιανικής θεολογίας; Μόνο σαν νοιώσεις στα βάθη σου ότι είσαι χαλασμένη φύση, μπορεί να βρείς κάτι από τη δόξα του Θεού. Και για να βρείς πόσο χαλασμένη φύση είσαι, καλή άσκηση είναι να γνωρίσεις σε βάθος τη χαλασμένη φύση της Εσπερίας.

(Αντώνη Ζέρβα, Εικόνος Απορροαί, έκδ. 'Ινδικτος 1997, σ.24).