...η διαδρομή μέσα από τον παλαιό μεγάλο ελαιώνα της Κρίσας, το αργό ανηφόρισμα προς την όλο και φτωχότερη κοιλάδα που βρίσκεται ψηλά στους πρόποδες του Παρνασσού, όλα αυτά έμοιαζαν με προπαρασκευαστικό διαλογισμό για την είσοδο στον ιερό χώρο, όπου κρυμμένος στον ναό φυλάσσεται, σύμφωνα με τον θρύλο των αρχαίων, ο ομφαλός της γης...
...μέχρι να φτάσουμε στην Κασταλία κρήνη, ένα φέγγος ιεροπρέπειας απλώθηκε πάλι πάνω από τον τόπο. Από πού ερχόταν αυτό;
'Οχι από τα ερείπια των ναών, των θησαυρών και των οικοδομημάτων που εκτείνονται ψηλά στην πλαγιά, αλλά από το μεγαλείο της ίδιας της τοποθεσίας. Οι Φαιδριάδες, αυτές που φαιδρύνουν, που φαίνονται και λάμπουν, έκρυβαν τούτη την ώρα της ημέρας το φεγγοβόλημά τους, όμως οι απόκρημνες πλευρές των γεμάτων με χαρακιές βράχων και το χάσμα της σκοτεινής χαράδρας ανάμεσά τους σε συνδυασμό με το ζοφερό βάθος της μεγάλης κοιλάδας του Πλειστού δεν έπαυαν να υπερέχουν κάθε ανθρώπινης κατασκευής.
Κάτω από τον βαθύ ουρανό, στου οποίου τον καθαρό αέρα διέγραφε κύκλους ο αετός, ο όρνις του Διός, η ίδια η περιοχή μάς αποκαλύφθηκε ως ο ναός αυτής της τοποθεσίας. Αυτή έκρυβε κάποιο μυστικό και αυτή πρώτη ξεσκέπασε στους θνητούς τον χώρο όπου μπορούσαν να εγείρουν τα αφιερώματά τους - και πρώτα πρώτα, όπως αρμόζει στην περιωπή του, τον δωρικό ναό του Απόλλωνα...
Εν τούτοις η παράξενη αν και έγκαιρη ολοκλήρωση του ταξιδιού στην Ελλάδα με τους Δελφούς δεν μετατράπηκε σε αποχωρισμό από την Ελλάδα. Καθώς το καράβι έπλεε από τον Κορινθιακό κόλπο προς το Ιόνιο πέλαγος, το όλον της αρχαίας Ελλάδας μεταμορφώθηκε σ' ένα μοναδικό νησί, αποκομμένο από όλους τους υπόλοιπους κόσμους, γνωστούς και αγνώστους. Ο αποχωρισμός από αυτήν μετατράπηκε σε έλευσή της. Αυτό που ήλθε και ενείχε την εγγύηση της παραμονής του ήταν η διαμονή των διαφυγόντων θεών που ανοίγεται στον αναμιμνησκόμενο αναλογισμό.
ΜΑΡΤΙΝ ΧΑΪΝΤΕΓΓΕΡ, Διαμονές - Το ταξίδι στην Ελλάδα, (έκδ. ΚΡΙΤΙΚΗ 1998, σσ. 91-99).
Είναι ωραία στους Δελφούς τον Φεβρουάριο μήνα, όταν κατεβαίνουν τα νέφη χαμηλά μές στη χαράδρα, υγραίνουν τη σάρκα, γονιμοποιούν πέτρες, γη και πνεύμα. 'Οχι, λέω να μείνεις κιόλας εδώ. Το Μαντείο τέτοιες μέρες χρησμοδοτεί εκ νέου. Ο Διόνυσος αποσύρεται, ο Απόλλων επιστρέφει. 'Εκυψα στις πέτρες ν' αφουγκραστώ. Μορμύριζεν η Πυθία για μένα βυρώνειους στίχους. Κι ο Πλειστός κάτω ελίσσεται ζητώντας όχι την πηγή, αλλά το βαθύ νερό έξω, να κυλιστεί μαζί του.
8 σχόλια:
Δεν ξέρω τί με συγκίνησε περισσότερο, η αναφορά στους Δελφούς ή η υπόμνηση ότι έφτασε η ώρα για τον Απόλλωνα να εγκαταλείψει τη χώρα των Υπερβόρειων; Μάλλον το δεύτερο επειδή χθες ήταν η δεύτερη συνεχόμενη βραδιά που αισθάνθηκα με βεβαιότητα την παρουσία της Άνοιξης στην πόλη.
Ο Waldemar Deonna ήταν Ελβετός αρχαιολόγος αλλά κ φωτογράφος που εργάστηκε στη χώρα μας ως μέλος της Γαλλικής Αρχαιολογικής Σχολής την περίοδο 1903 έως 1939. Εννοείται πως μέσα στο διάστημα αυτό ερχόταν σποραδικά. Το έργο του το γνωρίσαμε πριν από 4 χρόνια, αν δεν κάνω λάθος, στο Μουσείο Μπενάκη.
Ένα χρόνο νωρίτερα, όμως το Ίδρυμα Ωνάσση είχε διοργανώσει μια ανάλογη έκθεση στη Γενεύη. Από τον κατάλογο αυτης της έκθεσης λοιπόν(της Γενεύης) σκανάρισα κάποιες από τις φωτο που απεικονίζουν τον αρχαιολογικό χώρο των Δελφών στις αρχές του προηγούμενου αιώνα κ μία της Σικελίας στην οποία έχει αδυναμία ο οικοδεσπότης μας.
1.Θησαυρός των Αθηναίων κατά την αναστήλωση( Ιούνιος 1905)
2.Θησαυρός των Αθηναίων μετά την αναστήλωση.( Μάρτιος 1929)
3.Θόλος(Ιούνιος 1905)
4.Γενική άποψη της ανασκαφής(Ιούνιος 1905).
5.Κασταλία(1905).
6.Σικελία.
oraie fotografies auto to theio tragi oute mia fotografia de mas vazei. Vre tragi mou esu ti piges na ti rotiseis ti kiria, e ,ti piges ekei pano na tis zitiseis tis ginaikas, e
Ναί Αθήναιε, έχω υπόψη μου την δουλειά του και τον ελληνικό κατάλογο της εδώ έκθεσης: Δυό Ελβετοί αρχαιολόγοι φωτογραφίζουν την Ελλάδα (1904-1939). Χάρηκα για την άμεση ανταπόκριση με τις φωτογραφίες (αφού κιόλας εγώ δεν ενθέτω τέτοιες λεπτομέρειες, όπως λένε κι οι κακιές οι γλώσσες). Χαίρομαι και για τα σημεία εκείνα στα οποία στάθηκες (Υπερβόρειοι - 'Ανοιξη) και υπαινίχθηκα. Τί είπαμε πως είναι οι σπουδές σου;
Στην Σικελία είχε αδυναμία κι αυτός;
thalassa, το ερώτημα ήταν: "ει λώον και άμεινόν εστι το γαμείν".
H δύναμη του τόπου και του τοπίου..
Φαντάζεστε εμπνευσμένους δασκάλους που θα οδηγούσαν μαθητές μετά "προπαρασκευαστικό διαλογισμό για την είσοδο στον ιερό χώρο" σε τέτοιες εκπαιδευτικές εκδρομές;
Φαντάζεστε τι ράτσα θα ξεπεταγόταν μετά;
Στο οδοιπορικό των λέξεων, ένα τραγούδι (Πέρα στο θολό ποτάμι), στριφογύριζε στο μυαλό μου, μία φωνή, Σ. Θεοδωρίδου (μουσική Χατζιδάκι).
-Ευχαριστούμε Αθήναιε, ποτίσατε και τη..γλάστρα!
Vre vre vre to gamein! Nai manari mou to eixame katalabei auto olo itheles na kilisteis mazi tou... Me poion tragaki mo, e?
Κατεβαίνοντας από το Στάδιο πρωϊ ακόμη κοιτώντας πώς άπλωνε και μάζευε στα απόκρημνα βράχια ψηλά η αντάρα, μέρα ανήλιαγη, η 'Εφη γύρισε και με ρώτησε: θα γίνονταν και παράξενα μυστήρια εδώ έτσι το νιώθω... -'Οχι! δε νομίζω. Αντιθέτως εδώ έρχονταν για να ηρεμίσουν ατενίζοντας τόσο την όψη του μειλίχιου θεού όσο και να λάβουν απόκριση σε θέματα που τούς βασάνιζαν και στα οποία γύρευαν τί να πράξουν. Είναι να παντρευτώ ("γαμείν"), είναι για να κινήσω ταξείδι μακρυνό, πόλεμο κλπ. Η ιερότητα του τόπου βοηθούσε. Κι όταν κάποτε οι νεαρές Πυθίες -κορίτσια απείραχτα- ξεστράτιζαν διαλέγονταν από τις μεσόκοπες του τόπου να υπηρετήσουν τον ιερό θεσμό, φυλάγοντας όμως του λοιπού όρκον αγνείας. Κι ενδύονταν κι αυτές σα παιδούλες. 'Οφειλαν τα μωρά του κόσμου μάλλον να δώσουν τη φωνή τους στον θεό.
Δεν αναφέρει κάπου ότι είχε αδυναμία στη Σικελία.
Κατερίνα, χαίρομαι που σας άρεσαν.
Σπούδασα αρχαιολογία κ ιστορία κ εντελώς σοβαρά κ αστρολογία, διάφορους τύπους μασάζ κ αρωματοθεραπεία. Τα ταρώ τα έμαθα στο δρόμο, εννοώ δεν πήγα σε δάσκαλο. Τις αστρολογίες, τα ταρώ κ τις αρωματοθεραπείες τις άφησα πίσω μου όμως κάτι φορές νοσταλγώ τις μέρες που το έπαιζα Πυθία...
i efi tade efi, xa xa xa gelasa poli io tragaki mou esu
Δημοσίευση σχολίου