της Μαριάννας
.....ταξίδιον ατελεύτητον η ομορφιά όταν η ευμένειά της σταλάζη ορμήν ζωής
.....ιδού είδον το σώμα σου ληστείας σκευή και τελώ άρπαξ μόνον εις του πόνου το μάλαμα
.....τα αιγαιογλάρονα νυφοστόλι σου ως οιακοστροφείς φεύγουσα εν αστραπαίς
.....πάρεξ κατανύσσουσα υπερασπίζεσαι μαύρες αφροδίτες εις ουσίωσιν καταστερισμού τρυγόνος φιλερήμου
'Εαρ ΒΘ'
ΤΑΜΥΝΑΙ
ΤΑΜΥΝΑΙ
Φρέσκος και ερωτικός ο κορυφαίος Β.Ν. Μπόνος.
8 σχόλια:
Καλό μου τραγί και πρώτε μου αναγνώστη υπέροχος ο Μπόνος αλλά κοίτα τι σου χω εδώ πιο κάτω. Σου παραθέτω το ευχάριστο ξάφνιασμά μου από το ποίημα που ξεδιπλώθηκε κίτρινο μπρoστά μου:
Αγόρι ακούγοντας μουσική
αναπολεί κι ερωτεύεται
της αγάπης τον πένθιμο βίο
Αγία ευγνωμονούσα
λαβαίνοντας από χάρη
ό,τι της ανήκε από δικαίωμα
Νεαρός που τον νομίζουν τρελλό
τα μάτια του είναι τα μάτια
π'αντίκρυσαν τ'όνειρό τους
Η συγνώμη
ως εξέλιξη της ευχαριστίας
στη μορφή κοριτσιού που πολύ
αγαπήθηκε.
Χρήστου Αναγνωστόπουλου
Τέσσερεις προσωπογραφίες
Ήταν σ'ένα μικρό μα ηλικιωμένο χαρτάκι-κομμένη σελίδα βιβλίου-που
η κατοικία του παρέμενε για χρόνια
διπλωμένη στα βάθη ενός πορτοφολιού
που ταξίδευε πολύ.
Το βρήκα ενώ ανακάτευα ανέμελα τα σώψυχα χαρίσματα περασμένων χρόνων.
Πολύ δυνατοί στίχοι, harouf! Στίχοι που λέν την αλήθεια.
Από κάποιο τεύχος του πρώτου Ερουρέμ. Θυμάμαι. Ασβέστης.
Κείνο το "της αγάπης τον πένθιμο βίο" φωτίζει κάπως το "του πόνου το μάλαμα" του Μπόνου. Ο ίδιος.
Να με συγχωρείτε για το θράσος της ανατρεπτικής καχυποψίας μου, αλλά πάντοτε ένοιωθα άβολα όταν αντιλαμβανόμουν ότι υπάρχουν άνθρωποι που ετωτεύονται την αγάπη ή τον έρωτα και όχι ή σε βάρος (το χειρότερο) κάποιου προσώπου. Τρόμος μπροστά στον έρωτα που γίνεται ιδέα στην οποία πέφτει μέσα κανείς και κολυμπά όπως στην ανοιχτή θάλασσα. Πώς γίνεται να ερωτευτείς τον έρωτα; Μόνο πρόσωπα, παρουσίες, έστω μακρυνές φιγούρεςμ ερωτευόμαστε. Ο έρωτας μόνος του μοιάζει, φαντάζει μια αφαίρεση.
Τί σε κάνει να το λες αυτό, ποετάστρε; Η αγάπη του νεαρού λες νά 'ναι αγάπη δίχως πρόσωπο; Η καρδούλα του το ξέρει. [Αν στοχεύω καλώς].
Eύλογη η καχυποψία σου ποετάστρε.
Το δρόσισμα της άνυδρης(χωρίς έρωτα)ζωής μας έρχεται μόνο με τη σχέση μας με τον αλλον.Ένσαρκη ανάγκη για υπαρκτό πρόσωπο. Όχι έρωτας για τον έρωτα. Ποιά δροσιά όμως μπορεί να προσφερθεί και πως να πληρωθεί ο έρωτας απο μια φιγούρα μακρινή,σχεδόν φάντασμα;
Oπτασία η αγάπη του νεαρού τραγί μου και μάλλον ανάλογη και η αγάπη του.
HaROUF, μάλλον κλείνεις προς το καταστάλαγμα που καταγράφεται εν ρίμη εδωδά, σε τούτο το κείμενο, απεριφράστως. Δεν θα έπρεπε όμως να μάς μείνει χώρος και για τον θείο έρωτα; Ο ποετάστρος αφήνει χαραμάδα να εισχωρήσει καυτός. Ο ίδιος εγώ μετά τόσον καιρό.
Δημοσίευση σχολίου