Εραστές πλέον εμείς, διασταυρώνουμε τις αμοιβαίες και σεβαστές σάρκες μας. Χωρίς σύγχυση ή ανακάτωμα, καθώς μένουν ανάγωγες η μία στην άλλη, πολύ περισσότερο αφού προκύπτουν από τις αντίστοιχες αισθήσεις τους και η καθεμιά τους δίνει αυτό που δεν έχει στην άλλη. Αλλά και χωρίς αποχωρισμό ή διαίρεση, αφού δοκιμάζουν την ίδια ερωτική ολοκλήρωση, και αφού ο καθένας βλέπει στο άλλο εν δόξη πρόσωπο την ίδια (αυτο)συναίσθηση (αυτο)συναίσθησης. Τα δύο βλέμματα, σαρκικά στο εξής, γίνονται με την ίδια χειρονομία εμμενή και υπερβατικά το ένα στο άλλο. Ανακαλύπτοντας ότι είναι πιο εσωτερικός σε μένα από τον εαυτό μου τον ίδιο, ο άλλος εξυψώνεται όσο ποτέ. Τεθλασμένη ένωση (ανάμεσα σε δύο ανάγωγες σάρκες) μένει αμεσολάβητη (μια μοναδική διασταύρωση, όπου η κάθε σάρκα λαμβάνει τον εαυτό της από την άλλη).
Μπορώ λοιπόν νομίμως να συμπεράνω ότι χαίρομαι τον άλλο, αντί απλώς να τον χρησιμοποιώ. Γιατί, αυστηρά μιλώντας, δεν μπορώ να χρησιμοποιήσω παρά ένα πράγμα και προς το συμφέρον μου, ενώ εδώ ενώνομαι με έναν άλλο γι’ αυτό που είναι, στο μέτρο που η σάρκα του δεν ανήκει πλέον στον κόσμο των πραγμάτων. Ενώνομαι μαζί του γι’ αυτό που είναι ο ίδιος, αφού κολλάω πάνω του, για να του δώσω τη σάρκα του· δική του πράγματι, αφού δεν την έχω· ούτε την κάνω δική μου, αφού στην πραγματικότητα δεν θα είχα καμία σάρκα, εγώ, αν δεν μου την έδινε εκείνος. Ενώνομαι πράγματι με τη σάρκα του για χάρη του – για να τη λάβει. Επομένως τον απολαμβάνω. Με άλλα λόγια, δεν απολαμβάνω τη δική μου ηδονή, αλλά τη δική του· και αν, παρ’ ελπίδα (πράγμα καθόλου υποχρεωτικό) φτάνω επίσης σε οργασμό, η ευχαρίστησή μου αναβλύζει απλώς από τη δική του, σαν επιστροφή της· αν απολάμβανα χωρίς την απόλαυσή του, απλώς δεν θα απολάμβανα, αλλά θα τον χρησιμοποιούσα πάλι. Μια εκτόνωση και ένας σπασμός δεν κάνουν από μόνα τους την απόλαυση του οργασμού, ακόμα κι αν συμβαίνει να συνοδεύουν μια ευχαρίστηση. Χρειάζονται απείρως περισσότερα από μια ευχαρίστηση, ακόμα και πολλαπλασιασμένη και βίαιη, για να απολαύσει κανείς έναν οργασμό. Χρειάζεται η διασταύρωση των σαρκών.
Jean-Luc Marion, Το ερωτικό φαινόμενο (μτφρ. Χρ. Μαρσελλος, έκδ. Πόλις, Αθήνα 2008, σσ. 242-243).
στην αναρχική μου φίλη την μοναχική εν ερημίαις ελληνίδα
αφιερωμένο εξαιρετικά
και σε κάθε έναν που διασταυρώνεται με την σάρκα* ενός άλλου καθημερινά. Λάβετε φάγετε. Τούτο εστί το σώμα μου. Ο ίδιος.
αφιερωμένο εξαιρετικά
και σε κάθε έναν που διασταυρώνεται με την σάρκα* ενός άλλου καθημερινά. Λάβετε φάγετε. Τούτο εστί το σώμα μου. Ο ίδιος.
------
* Γιατί από την σάρκα πηγάζουνε όλα.
12 σχόλια:
Γιατί από την ψυχή πηγάζουνε όλα.
Βάλε μου το adagietto
πάρε με αγκαλιά
κι' άσε με να ταξιδέψω
σ' ένα ψέμα με τα μάτια κλειστά
είμαι κουρασμένη
άσε με να κοιμηθώ.
Κανείς δεν με διεκδίκησε
όσο εκείνος.
Νομίζω πως του ανήκω πιά.
Να είσαι πάντα καλά.
Σ'ευχαριστώ γιά την ομορφιά που μου έδειξες.
http://www.youtube.com/watch?v=ehk1QT7jMTI
Δεν ξέρω τί μερίδιο έχω εγώ λαμβάνειν ανώνυμε από αυτές τις ευχαριστίες. Με τη σειρά μου σε ευχαριστώ. Ωστόσο βρήκα και υλικό για περαιτέρω δουλειά, εδωδά.
μπλα μπλα μπλα...
σπουδασα τη ζωη μα ξεχασα να ΖΗΣΩ...
ο γ.
Συμφωνώ με τον γ.
Γιατί ανώνυμε; εσύ δεν δια σταυρώνεσαι με την σάρκα ενός άλλου καθημερινά;
τι σχεση εχει αυτο???
ο γ. δεν μπορεις να το πεις και επωνυμος αλλα ουτε κ ανωνυμος:)
Σοβαρα ρωταω.
Εμ, δεν έχει σχέση; 'Ερχεσαι και αποφαίνεσαι "μπλα μπλα μπλα" και παρασύρεις και την ελληνίδα. Αν όντως διασταυρώνεσαι καθημερινά με την σάρκα ενός άλλου δεν θα είχες "ξεχάσει να ζήσεις" από την μια αλλά και θα κατανοούσες το κείμενο από την άλλη. Είναι η βιωματική σχέση (ζητούμενο του εδώ αποσπάσματος) που ανάγεται σε συναισθηματική νοημοσύνη με τη βοήθεια της οποίας εν τέλει κατα-νοείς. Τότε δεν θα σού φαινότανε φλυαρία το κείμενο! Πρόκειται για δύσκολη γραφή (και μάλιστα πάνω σε υπαρξιακά ερωτήματα) δε λέω. Οπότε, ας προσπαθούμε πρώτα να αφουγκραζόμαστε τα νοούμενα πριν διατυπώσουμε την όποια κρίση μας.
Επίμετρον: Δύο links από τον σημερινό τύπο, Ι και ΙΙ. Ευχαριστώ για την παρέμβαση.
1)η ελληνιδα ειναι μικρο κοριτσακι και την παρεσυρα;με συγχωρεις αλλα η ιδια δεν εχει κριση;η μηπως με γνωριζει κ με εμπιστευεται σε τετοιο βαθμο χωρις να την ξερω;
2)διαβαζοντας οχι μονο αυτο το αποσπασμα μα κ τα παρακατω εχω την εντυπωση πως τα κειμενα του λενε πολλα λογια με σταγονες ζουμι.κ μαλιστα το ζουμακι σε μερικα σημεια ειναι νοστιμο αλλα κ σε καποια πολυ ανοστο.δε με ενοχλει η γραφη κ προσωπικα δεν την βρισκω δυσκολη.καποια θεματα ισως επιβαλουν ΄΄δυσκολη΄΄ γραφη για την καλυτερη εκφραση τους.
αυτη ειναι η αποψη μου περι του κειμενου κ δεν μπορω να καταλαβω γιατι να μην υπαρχει διαφωνια,πρεπει σωνει κ ντε να αφουγκραστω τα νοουμενα;σιγουρα εκτος απο την δικια μου υποκειμενικη αποψη υπαρχει κ η αντικειμενικη αποψη για το κειμενο η οποια ομως ειναι εξω απο εμας.
κ νομιζω πως μια διαφωνια μπορει αν υπαρχει διαθεση να οδηγησει προς τα εκει,τουλαχιστον κοντα.μπορει κ οχι.
τελος εκανα ενα σχολιο στο κειμενο(το μπλα μπλα μπλα εννοω)κ με ρωτατε μετα αν διασταυρωνομαι δεν καταλαβαινω γιατι θα επρεπε να αναμιξω τα προσωπικα μου αντι να απαντησω στο γιατι το θεωρω φλυαρο.η ερωτηση σας ηταν αδιακριτη ή μηπως εχετε ειδικοτητα ψυχαναλυτη κ παρασυρθηκατε;ενα απλο σχολιο εκανα.
ελληνιδα εσυ μην τα ακους αυτα μπουτ κακα λογια δεν κανει να διαφωνουμε!
ο γ.
Το ίδιο το κείμενο μιλάει για διασταύρωση αγαπητέ και την ηδονή που πορίζει κανείς από αυτήν. Εγώ απλά (σ)το (υπ)έδειξα. Οφείλουμε να το λάβουμε υπ' όψιν μας για να είμαστε εντάξει απέναντι σε αυτό που κρίνουμε. Χαίρομαι για το σχόλιό σου. Μπορούμε κάλλιστα και να διαφωνούμε. Αρκεί να μην στοχεύουμε τον άλλο με 'συνθήματα' μόνο. Με συνθηματικό λόγο εντυπώσεων, τύπου 'σπούδασα τη ζωή' κλπ. Η ελληνίδα και ο καθένας κρίνεται από/για την κρίση του. Σε βεβαιώ.
Χαίρομαι πραγματικά για το σχόλιό σου ο γ.
Δεν παρασύρθηκα, απλά νομίζω ότι ωραίο είναι ναι μεν να στοχάζεται κανείς, να προσπαθεί να εξυψώσει τον έρωτα (προσπάθεια απενεχοποίησης) αλλά όσο το ψειρίζει κανείς το θέμα στα ερωτικά ζητήματα, τόσο πιό βέβαιη είναι η αποτυχία.
Και μπορεί ναι μεν να είμαι ένα άβγαλτο κοριτσάκι, και που ξέρω εγώ από τέτοια πράγματα, ωστόσο νομίζω ότι τελικά όσο το σκέφτεται κανείς τόσο χάνεται ο ενθουσιασμός, αναλαμβάνουν οι φόβοι, οι ανασφάλειες και τα κουσούρια του καθενός μας και το ζήτημα καίγεται παραμένοντας τελικά σε καθαρά εγκεφαλικό επίπεδο.
Και το λέω από ιδίαν πείραν, πολλάκις έχω κάψει φλάντζα και έχω παρακολουθήσει ένα σωρό τραίνα να φεύγουν μέχρι να πάρω μία απόφαση, αν δηλαδή αξίζει ή όχι κλπ.
Δεν ξέρω, αλλά τελικά νομίζω πως δεν υπάρχουν συνταγές ή κανόνες και σίγουρα καταλήγουμε να μην ζούμε.
"και ο καθένας κρίνεται από/για την κρίση του"
Γιατί να κριθεί; Και σε ποιόν έχουμε να δώσουμε λογαριασμό; Δεν ξέρω αλλά όσο μεγαλώνω τόσο πιό πολύ αδιαφορώ γιά την γνώμη των άλλων. Δεν γίνεται να μας καταδυναστεύουν τα πρέπει και τα θέλω των άλλων, έτσι δεν είναι;
Το να συμφωνώ με τους άλλους το θεωρώ απίστευτα πληκτικό. Και συχνά ανέντιμο.
'Ετσι την χαίρομαι κι εγώ την συζήτηση. Με επιχειρήματα βέβαια και όχι με συνθηματικό λόγο. Ευχαριστώ.
Δημοσίευση σχολίου