Προκειμένου να απεικονίσει π.χ. την Αφροδίτη ο αρχαιοέλληνας γλύπτης, δεν απέβλεπε να κατασκευάσει το αντίγραφο συγκεκριμένης ωραίας γυναίκας (όπως θα κάνει αργότερα ο καλλιτέχνης της ευρωπαϊκής Αναγέννησης). Ζητούσε να αφαιρέσει όλα τα περιστατικά (ατομικά) γνωρίσματα από κάθε ωραία γυναίκα και να αποτυπώσει στο έργο του τα γνωρίσματα που προσδίδουν το κάλλος της θηλυκότητας σε κάθε ωραία γυναίκα – να αποτυπώσει την ουσία-ιδέα του γυναικείου κάλλους. Γι' αυτό και το έργο του ήταν «άγαλμα»: πρόξενος της αγαλλίασης που προξενεί η θέα της αλήθειας.
Χρήστος Γιανναράς, Ενάντια στη θρησκεία (έκδ. 'Ικαρος, Αθήνα 2006, σσ. 139-140).
1 σχόλιο:
Κατ' αρχήν να πω ότι την βρίσκω πολύ ωραία ως σκέψη (παλαιά και γνωστή)!
Νομίζω όμως ότι πάσχει...(από "πλατωνισμό" ενν.)η αλήθεια είναι ιδεατή και μόνο, δεν έχει πραγματικό, απτό, χοϊκό πρόσωπο...
Έπειτα, αντίγραφο συγκεκριμένης ωραίας γυναίκας δεν έχουμε τόσο μακριά, στην ευρωπαϊκή Αναγέννηση, αλλά πολύ πιο κοντά, στους ελληνιστικούς χρόνους. Προσωπικά μου 'χει συμβεί να αναγνωρίσω την αλήθεια αρκετές φορές σε συγκεκριμένα, ζωντανά, πρόσωπα και να αγαλλιάσω, τελευταία σε μια μάλλον γεωργιανή μέσα στο λεωφορείο...η απεικόνησή της, η ακριβής, δεν πιστεύω να υπολειπόταν σε κάτι από αυτό που ο ΧΓ αποκαλεί ουσία-ιδέα του γυναικείου κάλλους.
Δημοσίευση σχολίου