Μια απερίεργη παρατήρηση του τρόπου με τον οποίο προσέρχονται και αποχωρούν οι συναχθέντες προς Ευχαριστίαν Θεού πιστοί, ένα συμπαθές κοίταγμα των προσώπων τους, είναι πολύ εύκολο να μάς αποκαλύψει την απουσία ευχαριστιακού ήθους, ως χάρισμα της κοινωνίας της αγάπης και της χαράς, της ευχαριστίας και της εορτής. Πρόκειται περί μιας πτωχείας ή ασθένειας, θα τολμούσαμε να ισχυριστούμε, περί ενός χάους, που αναδύεται, από εκεί, όπου η Λειτουργία της Ευχαριστίας-της Εκκλησίας, αντικαθίσταται από την ψευδοευσέβεια και την ψευδοευλάβεια, τον φαρισαϊσμό και τον ηθικισμό, από ένα είδος φοβίας και μιζέριας, μιας συνοφρυώσεως και εσωστρέφειας, που εκφράζει τον αποχωρισμό από τους άλλους και τον εγκλεισμό εις τα ίδια. Πρόκειται περί απορρίψεως των προσφερομένων καρπών της Ευχαριστίας, ως μυστηρίου της ευδοκίας και της χαράς που γεύονται μόνο εκείνοι που έχουν παραδοθεί Χριστώ τω Θεώ, ώστε η χριστιανική ζωή να καταδικάζεται σε μια μικροπρεπή αγιότητα, από εκείνους που αρπάζουν τα αγαθά από τον Θεό και επιδίδονται, αποκρυπτόμενοι, στην αυθαίρετη κατανάλωσή τους, βυθιζόμενοι, αγνοούντες, στη θλίψη –το κενό-, εξαιτίας της αχαριστίας τους. «Η μοναδική και τέλεια στάση του πιστού ανθρώπου ενώπιον του Θεού είναι η Ευχαριστία, η ευχαριστήριος ωδή του αλήκτου αιώνος της Βασιλείας».
π. Μιχαήλ Καρδαμάκης, Μετάληψις πυρός. Λειτουργία και Ευχαριστία της Εκκλησίας (έκδ. Εν πλω, Αθήνα 2009, σ. 76).
4 σχόλια:
Δεν συμφωνώ.Οχι γιατί δεν περιγράφει μία πραγματικότητα.Αλλά γιατί δεν μάς λέει τις δικές του απόψεις για το πώς θα χαμογελάσουν οι πιστοί, και το σημαντικώτερο... μας μιλάει για την χαρά που γεύονται όσοι έχουν παραδοθεί εν Χριστώ τω Θεώ, λεγοντάς μας πόσο χάλια είναι τα πράγματα.
Ψάχνω την χαρά αλλά δεν την βρίσκω μιάς και λείπει ο σταυρός.
Θεός σχωρέστον!
...χαμογελώντας, αν και όντας χάμω, το άωρον γίνεται ωραίον η δε ευχαριστία αμνησ(τ)ία...
Άωρε, στην ώρα σου!
Γεώργιε, γεώργησον (κατά το ευλόγησον)!
Καταλήγει: «Η μοναδική και τέλεια στάση του πιστού ανθρώπου ενώπιον του Θεού είναι η Ευχαριστία, η ευχαριστήριος ωδή του αλήκτου αιώνος της Βασιλείας».
Για δες κι αυτό εδωδά, Χοιροβοσκέ και συνεξέτασε. Δεν καταλαβαίνω γιατί δεν συμφωνείς; Νομίζω πως και οι ιερείς μπαίνουν στο ίδιο τσουβάλι. Αν λειτουργούν με τον ίδιο τρόπο. 'Οπως επίσης και όλοι εκείνοι οι μανιακοί και διόλου μανικοί (εραστές Του, τί το ζητούμενον) χριστιανοί!
Αλλ' εις π.Π.Κ. τούτο χαρισμένο:
"Συμπαθής ελεήμων,
γνώμην ταπεινόφρονα φέρων γεγένησαι,
των παθών εκτέμνων, τας αιτίας
ενθέοις διδάγμασι,
και σοφίζων Πάτερ, και νουθετών
τους φοιτητάς σου,
και ψυχών θεραπεύων νοσήματα".
'Ενα μόλις τροπάριο από την ε' ωδή του δεύτερου κανόνος του όρθρου του οσίου πατρός ημών Ευθυμίου του μεγάλου που εορτάζαμε την Κ' του αυτού μηνός. Ο κανόνας αυτός είναι ποίημα του Θεοφάνους και η ακροστιχίδα δίνει: "<>Ταις σαις προσευχαίς, παμμάκαρ, φως μοι νέμοις".
Εκ του Μηναίου.
Ο ίδιος. Εύχαρις, λίγο.
'Εστω και τούτη η γραφή:
"«Εν' άλλο βράδυ τον άκουσα να κλαίει δίπλα. Χτύπησα την
πόρτα και μπήκα. Μού 'δειξε πάνω στο κομοδίνο ένα μικρό ξύλινο σταυρό. «Είδες, μού λέει –γεννήθηκε η ευσπλαγχνία». 'Εσκυψα
τότε το κεφάλι κι έκλαψα κι εγώ, γιατί θα περνούσαν αιώνες και δε θά 'χαμε να
πούμε τίποτα ωραιότερο απ' αυτό».
Τάσος Λειβαδίτης, Η γέννηση.
Εάν είναι αλήθεια ότι η Χριστιανική Εκκλησία σήμερα αδυνατεί να νοηματοδοτήσει την ύπαρξή της, τον τρόπο παρουσίας της στη σύγχρονη κοινωνία, πρέπει με παρρησία να ομολογηθεί ότι η ασθένεια αυτή σχετίζεται με το πρόσωπο του Χριστού. Σχετίζεται, δηλαδή, με την αδυναμία των μελών του εκκλησιαστικού σώματος να κατανοήσουν και συνεπώς να βιώσουν την Ορθόδοξη Εκκλησία ως Εκκλησία της σαρκώσεως.
Και τούτο, βέβαια, δεν έχει να κάνει με την ιδεολογική παράθεση χριστολογικών αναφορών ούτε, βέβαια, με την αντίστοιχη προσφορά κηρυκτικών, στείρα συναισθηματικών-ψυχολογικών μεγεθύνσεων, αλλά κυρίως και κατεξοχήν με την αλλοίωση, που μια τέτοια εμπειρική κατανόηση δημιουργεί στο σώμα της πορευόμενης στα έσχατα εκκλησιαστικής κοινότητας...".
Χρυσόστομος Σταμούλης, 'Ωσπερ ξένος και αλήτης ή Σάρκωση: η μετανάστευση της αγάπης (έκδ. Ακρίτας, Αθήνα 2010, σσ. 13-14).
Πρόκειται για μιά ακόμη μαρτυρία που μαρτυρεί το αυτό. Φυσικά, ο προσεκτικός αναγνώστης θα διακρίνει στον λόγο του νέου (νομίζω) καθηγητή της «Δογματικής» και της «Φιλόκαλης Αισθητικής της Ορθοδοξίας» στο Α.Π.Θ., μαθητεία στην καρδαμακική γραφή. Τυγχάνει δε καλός μελετητής της αισθητικής παραδόσεως του τόπου, όπως και το παράθεμά του ορίζει. Ο ίδιος.
Δημοσίευση σχολίου