για το πρόσωπο

Το μέρος όπου η ύλη του κόσμου γίνετα πιο διάφανη στον άνθρωπο είναι το πρόσωπο, και στο πρόσωπο το βλέμμα. Ο εξαγιασμένος άνθρωπος «γίνεται όλος βλέμμα», έλεγε ο άγιος Μακάριος ο Μέγας. 'Οταν τα παρατηρή κανείς παρατεταμένα, τα μάτια «φαίνονται σαν να χάνουν το έγχρωμο προστατευτικό περίβλημά τους και σε περιχύνουν σιωπηλά με μιαν αλήθεια που δεν μπορούν πια να συγκρατήσουν», την αλήθεια του προσώπου (Περίπτερο καρκινοπαθών, 500).

Olivier Clement, Το πνεύμα του Σολζενίτσυν (μτφρ. Ελ. Δαλαμπίρα, έκδ. Εστία, Αθήνα χ.χ., σ. 179).



-----
Υ.Γ. Η απομονωμένη φρασούλα την οποία μάς προσφέρει ο γάλλος στοχαστής από το σημειούμενο ως άνω έργο του μεγάλου ρώσσου νομπελίστα (κάτι περί καρκινοπαθών, λέει) είναι ενδεικτική της αναμφισβήτητης ποιότητος και του 'πνεύματος' (τι το ζητούμενον) εκείνου. Το αυτό ισχύει φυσικά και για τον γάλλο στοχαστή και όποιον άλλο την συνερίζεται. 'Ομως, νομίζω ότι ταιριάζει εδωδά, κι αυτό που καταλέγεται ορθά κοφτά στον ειρμό της ενάτης ωδής (: ενάτη, άρα αναφερόμενο στην εξοχωτέρα των ουρανών!) του κανόνος του όρθρου της Κυριακής του Αντίπασχα, ήτοι του Θωμά. Αντιγράφω εκ του Πεντηκοσταρίου και την ορθρινή ακολουθία:

"Σε την φαεινήν λαμπάδα, και μητέρα του Θεού,
την αρίζηλον δόξαν,
και ανωτέραν πάντων των ποιημάτων"...
κτλ.

Αν σού κάνει όρεξη συνεξέτασε από άλλη σκοπιά και τον σύγχρονο λεγόμενο μηδενιστή, εδωδά... Ο αυτός.