πόσο λίγο αξίζει η αγάπη της

Σάρκα ξανθή

Ρίγος ξανθό

Ρόδο ξανθό

κι οι στήμονες γλαυκοί *

[...] 'Ε, λοιπόν, όχι! Δεν θα υποκύψω. Θα μείνω εδώ, μόνος μου.
Εκεί πάλι τα ίδια και τα ίδια: ζήλια, ψεύτικοι όρκοι, δάκρυα, το μοίρασμα, όλη αυτή η γνωστή ιστορία που επαναλαμβάνεται βδομάδα τη βδομάδα, μήνα το μήνα.
Δεν τα εξάντλησα μήπως όλα όσα είχε να μού δώσει;
Δεν χάραξα μια για πάντα στη μνήμη μου ό,τι αξιαγάπητο υπάρχει πάνω της;
'Εχει μήπως τίποτε άλλο να μού μάθει;
Πώς μπορεί να είμαι τόσο αδύναμος ώστε να την αγαπώ ακόμη, ξέροντας τόσο καλά τί είναι και πόσο λίγο αξίζει η αγάπη της;
'Οχι.
Μ' αυτήν, κατά βάθος, το μόνο που θέλω είναι να έχω την τελευταία λέξη.
Ματαιοδοξία.
Από κεί, όμως, πρέπει να γαντζωθώ, ελλείψει καλυτέρου.
Και ο μόνος τρόπος για να έχω την τελευταία λέξη είναι να μην επιστρέψω.
Βρίσκεις, λοιπόν, πως δεν αγαπώ τον εαυτό μου αρκετά;
Τώρα θα δείς.
Πόσο πονάει να την απαρνηθώ, να ξεκολλήσω αυτό το τόσο γερά, το τόσο βαθιά ριζωμένο πράγμα από μέσα μου.
Ωστόσο είμαι σίγουρος πως θά 'ρθει μια μέρα που θα τη βλέπω με μάτι αδιάφορο όπως οι άλλοι, που θα σκέφτομαι «Αυτό ήταν λοιπόν;».
Ναι, θα έρθει καιρός που θα την αποφεύγω,
που θα ενοχλούμαι όταν σκέφτομαι τα γράμματα που τής έγραφα·
που θα πιστεύω πως αγαπώντας την προσέβαλλα τον εαυτό μου,
που θα ντρέπομαι γιατί τής φέρθηκα με το σεβασμό που επιβάλλει ο έρωτας,
τότε που ακόμη και στη θύμησή μου θα έχω επιβάλει σιωπή.
Τώρα, όμως, είναι πολύ επώδυνο.
Να πώ στον εαυτό μου: πως και τα δικά μου αισθήματα έχουν κι αυτά την αξία τους και πως είναι καλύτερα να μην τα δίνω καθόλου παρά να τα αποθέτω εκεί που δεν πρέπει· και μαζί, πως για κείνη σημαίνω πολύ λιγότερα απ' ό,τι νομίζω, έστω και αν νομίζω πως σημαίνω ελάχιστα.
Επιπλέον: δεν τη σκέφτομαι παρά μόνο όταν είμαι ευχαριστημένος, ποτέ όταν έχω στενοχώριες ή όταν κάτι με αποσχολεί: κι αυτό είναι αλάνθαστο σημάδι. [...]

Valery Larbaud, Εραστές, ευτυχισμένοι εραστές... (μτφρ. Β. Χατζάκη, έκδ. 'Αγρα, Αθήνα 2005, σσ. 70-71).


----- 
* Το motto εκ του Δημ. Δημητριάδη, [Η αδύνατη κατεύθυνση – ΙΙ], περιεχόμενο στο: Προς αυτή την αλόγιστη κατεύθυνση (έκδ. Σαιξπηρικόν, Θεσσαλονίκη 2013, σ. 45).