[...] Η Ίνγκα και η νιότη μου, εκείνα τα χρόνια της νιότης μου, το καλύτερο κομμάτι που θα μείνει από τα χρόνια εκείνα. Προβλέπω, όμως, επίσης πως θά 'ρθει καιρός, στο όχι πολύ μακρινό μέλλον, όταν αυτή η εποχή της νιότης θα έχει περάσει και για τους δυό μας, που θα πάψουμε να συναντιόμαστε. Τότε το πολύ σημαντικό είναι ν' αφήσουμε τα πράγματα να πάρουν τον δρόμο τους· να μη γυρέψουμε να παρατείνουμε τη μεγάλη περιπέτεια· θα ήταν κακόγουστο. Αποσιωπητικά· κενό διάστημα· και ένα νέο κεφάλαιο αρχίζει, σε δεξιά σελίδα. Να ξέρω, ωστόσο, ή να μαντεύω, πως εξακολουθεί να είναι ευτυχισμένη. 'Επειτα υπάρχει πάντα το ενδεχόμενο μιας τυχαίας συνάντησης· σε άλλο επίπεδο όμως. Η δεσποινίς 'Ινγκεμποργκ. Ο κύριος Φράντσια. Τί ευχάριστη έκπληξη! Σε κάποιο εστιατόριο, ίσως, στη γέφυρα ενός πλοίου, ή στο διάδρομο ενός βαγονιού. Εκείνη, με την καινούργια της φίλη, la cara, la diletta, l' «unica». Κι εγώ, κατά πάσα πιθανότητα, ολομόναχος.-
Valery Larbaud, Εραστές, ευτυχισμένοι εραστές... (μτφρ. Β. Χατζάκη, έκδ. 'Αγρα, Αθήνα 2005, σσ. 74-75).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου