Στις κινήσεις τους είναι αργές και νωθρές. 'Οταν δεν φοβούνται, έρπουν αργόσυρτα με τις ουρές και τις κοιλιές ν' ακουμπούν στο έδαφος. Συχνά σταματούν κι αποκοιμούνται στιγμιαία, κλείνοντας τα μάτια κι απλώνοντας τα πίσω πόδια στο στεγνό χώμα.
*
Αυτό το ζώο όταν ανασκάπτει τη φωλιά του, δουλεύει εναλλάξ με τις αντίθετες πλευρές του σώματός του. Με το ένα πρόσθιο πόδι για σύντομο διάστημα σκαλίζει το χώμα, και το ρίχνει προς το οπίσθιο πόδι, που είναι σωστά τοποθετημένο ώστε να το εκβάλει από το στόμιο της τρύπας. 'Αμα κουραστεί τούτη η πλευρά του σώματος, αναλαμβάνει το έργο η άλλη, και ούτω καθ' εξής εναλλάξ. Παρακολούθησα μία για μεγάλο διάστημα, μέχρις ότου το μισό σώμα της βυθίστηκε στο έδαφος· τότε πλησίασα και την έσυρα από την ουρά· εξεπλάγη κι αμέσως άλλαξε θέση για να δεί τι συνέβαινε· και τότε με κοίταξε κατάματα, ίσα για να πεί: «Τί έπαθες και μού τραβάς την ουρά;»
*
Η απουσία της οικογένειας του βατράχου σε νησιά ωκεανών είναι λίαν αξιοσημείωτη, εάν συγκριθεί με την περίπτωση των σαυρών, οι οποίες βρίθουν στα περισσότερα εκ των μικρότερων νησιών. Θα μπορούσε να τεθεί το ερώτημα, κατά πόσον αυτό οφείλεται στις διαφορετικές ικανότητες μεταφοράς μέσω αλμυρού ύδατος των αυγών σαυρών που προστατεύονται από ασβεστώδη επένδυση, εν αντιθέσει προς τον γλοιώδη γόνο των βατράχων.
Κάρολος Δαρβίνος, Αρχιπέλαγος Γκαλαπάγκος (μτφρ. Γ. Μερτίκας, έκδ. Λεβιάθαν, Αθήνα 1996, σσ. 35, 35-36, 26). - Στο πρωτότυπο το 17ο κεφάλαιο, εδωδά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου