«Με το κίνημα του Μάη», έγραφε, «συντελέστηκε μια τεράστιας έκτασης ανακοινωνικοποίηση, έστω και αν αποδείχτηκε παροδική (…) Εμπνέονταν όλοι από τις ίδιες διαθέσεις: αρνητικά, μια τεράστια απόρριψη της κενής ματαιότητας και της στομφώδους βλακείας που χαρακτήριζε τότε το ντεγκωλικό καθεστώς, (…) θετικά, η επιθυμία μεγαλύτερης ελευθερίας για τον καθένα και για όλους. Οι άνθρωποι ζητούσαν την αλήθεια, τη δικαιοσύνη, την ελευθερία, την κοινότητα. Δεν μπόρεσαν να βρουν τις θεσμισμένες μορφές που θα ενσάρκωναν σε διάρκεια τις επιδιώξεις αυτές. Και - πράγμα που σχεδόν πάντοτε ξεχνιέται - ήταν μειοψηφία μέσα στη χώρα. Η μειοψηφία αυτή κατάφερε να επιβληθεί για πολλές εβδομάδες, χωρίς τρομοκρατία και βία: απλώς επειδή η συντριπτική πλειοψηφία ντρεπόταν για τον εαυτό της και δεν τολμούσε να παρουσιαστεί δημόσια. Η μειοψηφία του Μάη θα μπορούσε ίσως να γίνει πλειοψηφία αν είχε προχωρήσει πιο πέρα από τη διακήρυξη και τη διαδήλωση. Αυτό όμως απαιτούσε μια δυναμική άλλου τύπου, στην οποία προφανώς δεν θέλησε, ούτε μπόρεσε να μπει. Αν θέλει κανείς να καταλάβει πού βρισκόταν ο "ατομικισμός" του Μάη του '68, ας αναλογιστεί αυτό που, μετά την τροποποποίηση των συμφωνιών της Γκρενέλ, επισφράγισε τη συντριβή του κινήματος: τον επανεφοδιασμό των βενζινάδικων. Η τάξη αποκαταστάθηκε οριστικά όταν ο μέσος Γάλλος μπόρεσε ξανά, μέσα στο αμάξι του, μαζί με την οικογένειά του, να τσουλήσει προς την εξοχική κατοικία του ή τον χώρο όπου κάνει το πικνίκ του. Αυτό που επέτρεψε, τέσσερις εβδομάδες αργότερα, να ψηφίσει 60% υπέρ της κυβέρνησης».
Ένα άρθρο του Κορν. Καστοριάδη (Αντί, 373 [1988] 34-37). Αξίζει να θυμηθούμε κάποια σημεία του, εν Γιατρομανωλάκης Γιώργης, "Παρίσι, Κύθηρα, Καστοριάδης", στο ΒΗΜΑ της 6ης Μαΐου 2018.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου