σαμουράι χακιμάκι = λευκή ταινία περισυλλογής στο μέτωπο
ταντό = το πιο κοντό σπαθί των σαμουράι
σεπούκου = sep pu ku = τα τρία τελετουργικά κτυπήματα χαρακίρι
χαρακίρι
*
Δεν είναι εύκολο, όπως υποστηρίζει η Μαργκερίτ Γιουρσενάρ στη μελέτη της «Ο Μίσιμα και το όραμα του κενού», να καταλάβουμε τη νοοτροπία αυτού του Ασιάτη συγγραφέα, αλλά συγχρόνως «παράφρονα και μανιακού». Ο Μίσιμα ονειρευόταν να γίνει κλασικός και στην Ελλάδα βρήκε την εικόνα που αναζητούσε. Δεν αναζητούσε το κάλλος στο παρελθόν της Ιαπωνίας, αλλά σ’ εκείνο της Δύσης, ιδιαίτερα, της Ελλάδας.
«Τα αρχαία χρόνια», έγραφε, «δεν υπήρχε πνευματικότητα (παράδοξη έκβαση του χριστιανισμού), υπήρχε όμως ισορροπία ανάμεσα στο σώμα και στο πνεύμα. Ηταν εξαιρετικά εύκολο για τους αρχαίους Έλληνες να χάσουν την ισορροπία τους, και η ίδια η προσπάθεια που απαιτείτο για να διατηρήσουν την ισορροπία τους βοήθησε να δημιουργήσουν το κάλλος. Η τραγωδία, στην οποία η αλαζονεία τιμωρείται, κατά κανόνα, από τους θεούς, βοήθησε τους ανθρώπους να καταλάβουν πώς να διατηρήσουν μια ισορροπία». Αργότερα, ο Μίσιμα δήλωσε ότι η ερμηνεία του εκείνη, ενδεχομένως, να ήταν εσφαλμένη, «αλλά αυτή όμως ήταν η Ελλάδα την οποία χρειαζόμουν». Φαίνεται ότι είχε βρει στην Ελλάδα αυτό που ήρθε να ανακαλύψει: «Ένα ηθικό κριτήριο σύμφωνα με το οποίο θα μπορούσα να δημιουργώ ωραίο έργο κι επίσης να κάνω όμορφο τον εαυτό μου».
Γιάννης Σουλιώτης, “Η τελευταία πράξη του Γιουκίο Μίσιμα”, εν Καθημερινή, την 26.11.2018 (εδωδά ολόκληρο το άρθρο).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου