Ο Γκούρας, ταραχθείς από την συμμαχίαν του Οδυσσέως με τους Τούρκους, αρτίως ήρχιζε την αναδρομικήν πορείαν του προς την Αττικήν, και ο Κωλλέτης είχεν ανακληθή εις την πρωτεύουσαν από τον φθόνον των συναδέλφων του· διάβημα ασύνετον κατά την στιγμήν εκείνην, και λίαν απαρέσκον εις τους Ρουμελιώτας. Εντούτοις μεγάλη δραστηριότης ανεπτύχθη εις παρασκευάς όπως αντισταθώσιν κατά των Αιγυπτίων· από την Αχαΐαν τα στρατεύματα έτρεχον προς την Μεσσηνίαν [...]
*
Όταν οι Έλληνες έμαθον περί τον χρόνον τούτον [1825], ότι ο Μεχμέτ Αλής ήτο διατεθειμένος να στείλη νέαν εκστρατείαν κατά της Ελλάδος, ότι τρία τακτικά συντάγματα είχον βαδίσει από το Κάϊρον προς την παραθαλασσίαν, και μεγάλη αρμάδα από φρεγάτας και μεταφορικά ητοιμάζετο, ο Ψαριανός ήρως συνέλαβε το παράβολον σχέδιον να μηδενίση τας ετοιμασίας του Αντιβασιλέως εις αυτόν τον λιμένα της Αλεξανδρείας.
Με το ίδιόν του και δύο υδραϊκά βρίκια, εσκευασμένα εις πυρπολικά, έπλευσε την 23 Ιουλίου [1825], συνοδευόμενος από το πολεμικόν βρίκιον του Κριεζή και την κορβέτταν «Θεμιστοκλέα», πλοιαρχουμένην από τον Εμμανουήλ Τομπάζην, όστις εξετέλει χρέη μοιράρχου.
[...[ έν αιγυπτιακόν βρίκιον με 16 κανόνια αναφλέχθη, και ετινάχθη εις τον αέρα, αλλ' οι επαναστάται ηλίευσαν από τα κύματα 81 ναύτας και πεζοναύτας εκ του πληρώματός του. […]
Οι Έλληνες συνήντησαν, αντικρύ της Αττάλειας, έν άλλο τουρκικόν εμπορικόν πλοίον, μετά 95 ανδρών, οίτινες υπετάχθησαν μετά βραχείαν αντίστασιν, και την εσπέραν της 13 [Αυγούστου 1825] επανήλθον εις Ύδραν, απολέσαντες μόνον δύο ναύτας φονευθέντας καθ’ όλην την εκδρομήν, και τέσσαρας πληγωμένους. Είχον την γενναιοφροσύνην ν' αποβιβάσωσιν επί της ασιατικής ακτής όλους τους αιχμαλώτους των, ως και τον λιμενάρχην Αλεξανδρείας.
Το έκτακτον τούτο της φιλανθρωπίας παράδειγμα πρέπει ν' αποδοθή εις την επιθυμίαν την οποίαν ησθάνοντο να εξαλείψωσι την κηλίδα φοβεράς ωμότητος διαπραχθείσης εν Ύδρα, και την οποίαν αλγεινόν χρέος μας είνε να διηγηθώμεν.
Το πλοίον του Αθανασίου Κριεζή ανετινάχθη εις Βάτικα, Ιουνίου 11, μετά του πλοιάρχου, ενός των αδελφών του, και 60 ανδρών, καταστροφή αποδοθείσα από 11 επιζήσαντας εις την εκδίκησιν ενός Τούρκου σκλάβου, εις τον οποίον ο Κριεζής είχε δώσει ράπισμα.
Επειδή πλείστοι των Υδραίων συνδέονται δι' αγχιστείας, ολίγαι ήσαν οικογένειαι τας οποίας το συμβάν τούτο δεν ελύπησε, και ευθύς ως διεδόθη η είδησις, ο λαός, φυσικά μανιώδης, εξηγέρθη, και διαρρήξας τας πύλας της ειρκτής κατέσφαξε με τα γιαταγάνια τους αιχμαλώτους τους φερμένους τελευταίον από την Σύραν, όπως και άλλους Μουσουλμάνους από πριν συλληφθέντας, ώστε ο αριθμός των σφαγέντων ανήλθεν εις διακόσιους.
Θωμάς Γόρδων, Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως (μτφρ. Αλ. Παπαδιαμάντης, έκδ. ΜΙΕΤ, Αθήνα 2015, τ. Γ΄, σσ. 17, 37, 38-39).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου