άωρος βαρδιάνος

το σχέδιόν των τους εφάνη άωρον ακόμη,

όθεν εκοιμήθησαν ήσυχα επί μίαν νύκτα.*

Από της εσπέρας εκείνης, καθ' ήν η θεια-Σκεύω, επιστρέφουσα από την οικίαν της Γερακίνας, ήκουσε το δυσοίωνον άγγελμα, το οποίον τής έστειλεν εν τη αώρω και ασυνειδήτω σκληρότητί του έν παιδίον από μίαν βάρκα: «Θεια-Σκεύω Σαβουρόκοφα! Ο γυιός σου είναι άρρωστος στον Τσουγκριά από χολέρα...» [...]

*

[…] η μήτηρ μετά τας τρικυμιώδεις συγκινήσεις του έρωτος, μετά τας γαληνίους απολαύσεις του γάμου, μετά τας δεινοπαθείας της κυοφορίας, μετά τας ωδίνας του τοκετού, το βρέφος μετά την πρώτην αίσθησιν του πόνου και την πρώτην φωνήν του κλαυθμυρισμού, ανηρπάγησαν εις επουρανίους καλιάς, το τέκνον εις τας αγκάλας της μητρός, και αμφότεροι εις τους κόλπους του αγνώστου. Ο γάμος είχε τελεσθή εν Σμύρνη προ δέκα μηνών, το ζεύγος φεύγον την χολέραν είχεν επιβιβασθή εκ Σμύρνης. Κατά τον διάπλουν είχεν επέλθει, άωρος ίσως, ο τοκετός.

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, Ο βαρδιάνος στα σπόρκα (Άπαντα, έκδ. Δόμος, τ.2, Αθήνα 1982, σσ. 576, 594). - Το motto εκ του ιδίου (ό.π., σ. 634).

*

θαύμα εν Ταλαντίω

μοσχάριν ελάφης ελθόν ομού μετά των χριστιανών και όσο το έδιωχναν οι άνθρωποι εκείνο πλέον εστρίμωνε διά να ακούει τας φωνάς των κανόνων όπου έψαλλον οι ιερείς. και όταν εδιαβαζόντουσαν αι ευχαί και πάντες οι άνθρωποι έκλιναν προύμητα και αυτό το ζώον έκλινεν τους πόδας αυτού και όταν αναστούσαν οι άνθρωποι ομοίως εποίει και αυτό. ούτω εποίει όλην την άλλην ημέραν έμπροσθεν του λαού του εν τω Ταλαντίω.

Λ. Πολίτης, «Χειρόγραφα μοναστηρίων Αιγίου και Καλαβρύτων» (1939).

Κώστας Π. Κωστής, Στον καιρό της πανώλης. Εικόνες από τις κοινωνίες της ελληνικής χερσονήσου, 14ος-19ος αιώνας (έκδ. ΠΕΚ, Ηράκλειο 1995, σσ. 288).