Φαίνεται, λοιπόν, ότι η λαβίδα επικράτησε κατά τον 10ο αιώνα, διότι η Πενθέκτη Σύνοδος, το 692 μ.Χ., με τον 101ο Κανόνα, καταδικάζει την περίπτωση της λαβίδος, τονίζοντας ότι οι πιστοί πρέπει να κοινωνούν με τα χέρια τους.
Όταν κατόπιν καθιερώθηκε το κοχλιάριο, το κουταλάκι -διότι πρώτα γινόταν η μετάδοση της μερίδος με λαβίδα, που θα πεί τσιμπίδα- με το οποίο κοινωνούμε και τα δύο είδη ταυτόχρονα, και Σώμα και Αίμα Χριστού, παρέμεινε η ονομασία της λαβίδος και στο κουταλάκι. Και έτσι σήμερα το κοχλιάριον, το κουταλάκι, το λέμε λαβίδα.
Ο άγιος Συμεών Θεσσαλονίκης (15ος αιώνας) θεωρεί πλέον τη μετάδοση της Θείας Κοινωνίας με λαβίδα σαν κάτι που επικράτησε στην Εκκλησία. Πάντως, εκείνο που έχει σημασία είναι ότι η εξέλιξη αυτή δεν έγινε για λόγους μολυσματικούς, αφού εξάλλου ήταν κοινή η λαβίδα, που ανά πάσα στιγμή βαπτίζεται μέσα στο άγιο Ποτήριο, αλλά για λόγους ασφαλείας από τεχνικής πλευράς, και μόνον από τεχνικής πλευράς.
[…] ο τρόπος μεταδόσεως, μέχρι τον 10ο αιώνα τουλάχιστον, ήταν ο τρόπος που ο Κύριος παρέδωσε το Μυστήριο στην Εκκλησία. Και έτσι, λόγοι τεχνικοί επέβαλαν τη χρήση της λαβίδος, και όχι λόγοι μολυσματικοί.
π. Αθαν. Μυτιληναίου, Περί του μυστηρίου της θείας ευχαριστίας (έκδ Ορθ. Κυψέλη, Θεσ/νίκη χ.χ., σσ. 61,62).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου