Ζητούντες δε τίς η των δακρύων γένεσις φαμέν ότι ώσπερ διαχέονταί πως και λύονται διά ηδονής οι του σώματος πόροι, των εκ τινος ηδονής ηδείας διαχεθέντων, ούτω διά λύπης μύουσιν αι λεπταί και άδηλοι των πόρων διαπνοαί και διασφίγξασαι την ένδον των σπλάγχνων διάθεσιν επί την κεφαλήν και τας μήνιγγας τον νοτερών ατμόν αναβλύζουσιν·
ός πολύς εναποληφθείς ταις του εγκεφάλου κοιλότησι διά των κατά βάσιν πόρων επί τους οφθαλμούς εξωθείται, της των οφρύων συμπτώσεως εφελκομένης διά σταγόνων την υγρασίαν·
η δε σταγών δάκρυον καλείται.
Γρηγόριος Νύσσης
Σχόλιο εις τον μα' 4 ψαλμικόν στίχον εκ του Ψαλτήρα υπό Ιωάννου Φρουδαράκη μεταφερμένου εις την απλοελληνικήν κρητικήν λαλιάν (έκδ. Λόφος Σεμέλη 2020, σ. 261).
*
«...Το καΐκι με το οποίο συνήθως ταξίδευα [στη Δήλο], το Μαργαρίτα, είχε έναν καλοσυνάτο, μεγαλόσωμο καπετάνιο [..] και τη χαριτωμένη κόρη του [την Κατερίνα], η οποία [ελλείψει γυιού στην οικογένεια] έκανε χρέη μηχανικού στο καΐκι...
Οι μακριές πλεξούδες της έλαμπαν στο φώς και το λυγερό, όλο καμπύλες σώμα της το έντυνε ένα πρόχειρο μπλε πουκάμισο και φαρδιά, βαμβακερά παντελόνια. ήταν ξυπόλυτη, τα νύχια των ποδιών της ήταν βαμμένα και πότε-πότε καμμιά μαύρη σταγόνα από το λάδι της μηχανής, που έπεφτε πάνω στο πόδι της, τής πήγαινε υπέροχα...». C. Rand, «A reporter at large, Grecian Calendar, III. Mykonos», Oxford University Press, New York 1962.
*
[...] το εξαιρετικής ευρηματικότητας μυκονιάτικο, σκωπτικό λειανοτράγουδο: «Απάνω στον ασπάλαθρα γαμπρός γαμεί τη νύφη / κι από τη γλύκα την πολλή τα δάχτυλά του γλείφει!»
Δυο μαρτυρίες από τον Ε΄ τόμο από τα Παραμιλητά του Παναγιώτη Κουσαθανά (έκδ. Ίνδικτος 2021, σσ. 88, 632).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου