Παρασκευή 13 Ιανουαρίου 2006

επόμενον είναι ο αποχαιρετισμός


To ΚΑΡΑΒaΚΙ


'Ενας μικρούλης έρριξε στην άκρη του γιαλού το όμορφο καραβάκι του. Δεν πρόσεξε, όμως, κι έτσι το καραβάκι απομακρύνθηκε, χωρίς να προλάβει να το πιάσει.


Τότε ο πατέρας του πήρε πέτρες και τις πετούσε μπροστά από το καραβάκι. Ο μικρός στην αρχή δεν κατάλαβε κι απόρησε γι' αυτό το πετροβόλημα. Αλλά δεν άργησε να εννοήση.


Οι πέτρες έπεφταν πέρα από το καραβάκι, χωρίς να το χτυπούν. Και με τα κυματάκια, που προκαλούσαν, το έφεραν σιγά-σιγά πίσω στην ακρογιαλιά. Κι έτσι ο μικρός με μεγάλη χαρά το πήρε πάλι στην αγκαλιά του.


Πολλές από τις θλίψεις που μάς βρίσκουν μοιάζουν μ' αυτό το πετροβόλημα. Είναι οι πέτρες που ρίχνει ο Θεός, σαν απομακρυνθούμε από κοντά του [:περίεργο, το έχει με μικρό ταυ], για να γυρίσουμε σ' Αυτόν.



Το βρήκα ανύποπτος σε κάποιο χριστιανικό ημερολόγιο τσέπης. Του έδωσα ιδιαίτερη προσοχή τούτες τις μέρες μές στη θλίψη μου. την πολλή μου θλίψη. Δεν ξέρω άν κατάφερε να απαλύνει τον πόνο μου. 'Ω! αν ήμουν τουλάχιστον εραστής του!


9 σχόλια:

Provato είπε...

είσαι εραστής του


από κατασκευής


είναι στα γονίδια σου

Mirandolina είπε...

Τραγί, ο Θεός να δώσει γρήγορα να γυρίσετε κοντά του.

πολυβιος είπε...

δεν μπορούσε απλά να φυσήξει ; κάθε φορά πρέπει να γίνεται κατολίσθηση στον αιγιαλό (και εις την ψυχή μας) ; βάστα, τραγί μου. και προσευχήσου και για εμέ, όπως προσεύχομαι κι εγώ για εσέ. αυτά λέγω σ' ένα διάλειμμα επάνω (την τρίτη ή τελειώνουν ή ξεκινούν όλα).

Γεώργιος Χοιροβοσκός είπε...

'Ω! αν ήμουν τουλάχιστον εραστής του!

Τώρα κατάλαβα γιατί μας παίρνουν με τις πέτρες.

Katerina ante portas είπε...

Τι εννοείται "αποχαιρετισμός"; Και οι "γεμάτες τσέπες";

το θείο τραγί είπε...

Laughing sheep, Πρόβατε με την χαρά εσύ, βούρκωσα μόλις έπεσα απάνω σου. Κοιτούσα την ώρα που τις έστειλες τούτες τις λέξεις, κοιτούσα και την ώρα που έκανα το post. Τι κι αν είσαι μακρυά εσύ, εγγύτατα βρέθηκες ξάφνου μες στην ψυχή μου. Και είπα: κοίτα να δείς, δεν το ξέρω κάν το παιδί. Κοίτα πως με δυό λέξεις -όταν άλλοι ψάχνονται ακόμη τί να σημαίνουν τα γραφόμενα της θλίψης μου- τούτο το παιδί, με άδειασε και με έστειλε και με έκανε να ελπίζω ξανά μές στην πολλή μου θλίψη. 'Ω! αν δεν είχες προσωπική μετοχή στην ιδιάζουσα σοφία κι ευαισθησία μαζί που πρεσβεύω, δεν θ' αποφαινόσουνα μ' αυτόν τον τρόπο. Αξίζει να σε ζηλέψει κανείς.

Mirandolina. Δήλα δή, εύχεσαι να... πεθάνω; Πώς αλλιώς να δώσει ο Θεός να γυρίσω γρήγορα κοντά του; Ομολογώ πως δεν το περίμενα, ούτε αυτό.

Πολύβιε, δεν ήθελα να σε παρασύρω στην κατολίσθηση αυτή. (Και πόσο παραστατικά το έδωσες!) Συγγνώμη σού ζητώ. Το ξέρεις πως προσεύχομαι για σένα -από τότε κιόλας που στό έγραψα-. Χαίρομαι που το θυμήθηκες, χαίρομαι που προσεύχεσαι για μένα. Μακάρι! Ξέρεις, με την ιδιαίτερη αυτή και προσωπική του καθενός λειτουργία-ευχή (του ενός προς τον άλλο, λέω, βάζοντας τον γνωστό εχέγγυο απ' ανάμεσα), κανείς ασκείται κι εθίζεται συγχρόνως, στο να... αγαπά. Αυτό είναι το βαθύτερο νόημα της προσευχής, νομίζω (που πάντοτε θεσπίζουν μες στην καθημερινότητά μας οι θρησκείες). Με συγκίνησες αλήθεια και σύ. Περιμένω εναγωνίως τα αποτελέσματα και εύχομαι μυστικά γιά ό,τι το καλύτερο.

Γεώργιε, αγαπημένε διαδικτυακέ μου φίλε, ποιός σε πήρε εσένα με τις πέτρες; Και γιατί; Τί ακριβώς κατάλαβες, λοιπόν; Και πού μπορεί να έσφαλες εσύ;

Αν πάλι βάλθηκες να ερμηνεύσεις το παρόν, δώσε και μιά ερμηνεία σ' αυτό εδώ. 'Εχει μείνει παρεξηγημένο.

Κατερίνα, αληθεύει πως η θλίψη -για τους χριστιανούς- είναι από τις μεγαλύτερες αμαρτίες. Αν τουλάχιστον ήμουν εραστής του -όπως λέει ότι είμαι ο ταξιδεμένος μας γλυκύς Προβάτο- δεν θα τα πάθαινα αυτά.

Καταλαβαινόμαστε τώρα. γράφω στίχους γεμάτους ακριβολόγα αγάπη..., όπως σημειώνει στις ποιήσεις σε σχήμα τριανταφύλλου κι ο πονεμένος ιταλός.

Πρόβατε, το ξαναλέω: Με ξάφνιασες ευχάριστα με την ετυμηγορία σου. Χαίρομαι που προσπέρασες τον σκόπελο του ταυ (άλλωστε δεν φταίω εγώ γι αυτό) και απέδωσες τον ακριβή σου λόγο σ' έναν άγνωστο, εμένα. Από κατασκευής μου, λές, λοιπόν;
Και πάλι, από καρδίας σε ευχαριστώ. Σε ευχαριστώ και σε φιλώ, δικέ μου.

Mirandolina είπε...

Όχι τραγί, δεν εννοούσα αυτό - αλλά κείνο που έλεγε ένας πολύ γνωστός κι αγαπητός παππούλης πως, νοιώθουμε ότι ο Θεός είναι μακρυά μας όταν εμείς έχουμε φύγει μακρυά του. Είναι πολύ γνωστό.

Τεσπα, ας γυρίσω στην ακρούλα μου -- φάνηκε απο καιρο αυτά τα βαριά σας δεν είναι για μένα. Να με σχωρνατε.

Ανώνυμος είπε...

to xezoumises to T moro mou

Eιρήνη είπε...

Σας είχα στη σκέψη μου και αναρωτιέμαι μέρες τώρα...
Πως σαν χαράξει ρότα το καραβάκι πόσες πέτρες άραγε μπορούν να το γυρίσουν πίσω. Μπορούν?

Αν είσαι εραστής της Ζωής ...

Δεν εχω απάντηση μα κάποτε είμαι σίγουρη θα ξέρω....

Απο τη Συν-θλίψη παράγονται οίνοι. Κι αν είναι καλή η χρονιά της Ρώγας τότε έχουμε και εύηνους οίνους..
Εναποθέτουμε ελπίδες- όχι τυφλές -

Πάντα οι ωδίνες γεννούν το Νέον και ξεχνιούνται. Ευτυχώς.

(Εκαμα λέξεις τις σκέψεις μου και είμαι ευτυχής κι αν σας ακουμπήσουν διπλά ευτυχής)

P.S. υπογράφω σαν Ειρινέτα μα είμαι και η Ξωθιά εγώ για να μαι διαφανής