Επανέρχομαι αγέλαστα. Να ‘ναι α-λήθεια, άραγε, πως η διατήρηση μνήμης των πολιτισμών μας συντηρείται με μνημεία που καταστροφές σημαίνουν; Αν είναι έτσι, τι να σου κάνει ο έρημος ο λωτός;
Βάσταγε. Βάσταγε ο Βούδας. Λένε πως και ο Ερμής κάποιες φορές. Ο ψυχοπομπός Ερμής, αντί για κηρύκειο. Το δεύτερο, όμως, είναι από τις λεπτομέρειες της λήθης. Για να κάνεις το συνειρμό, θα πρέπει να σε ρωτήσει κάποιος:)
Της Φρασίκλειας το σήμα. Ναί! Φέρει ανθό λωτού, η αθηναία κόρη, στον τάφο της. Ιδές την στο μουσείο. Το όλον συνομιλεί με το προηγούμενο post, από το οποίο λαμβάνει την αρχή. Συναιρώντας θάνατο κι αγάπη, προδίδει μιάν νεκρή ερωμένη.
Μα καλά, την βρίσκεις να κάθεσαι και να ρωτάς γι' αυτά; (Χωρίς να θέλω να σε στεναχωρήσω σε τίποτα.)
Καληνύχτα σου.
[Υ.Γ. περιπαιχτικό πολύ: Υπάρχουν κι οι κόρες των Κούρδων.]
Έβγαινε η νεκρή ερωμένη και χωρίς τη γνώση περί της Φρασικλείας. Γι' αυτό μίλησα για μνημεία καταστροφής. Όσο για τη Φρασίκλεια, ο λωτός δεν είναι το πρώτο που θυμάται κανείς, νομίζω, για την αρχαϊκή κόρη. Σ' εμένα, τουλάχιστον, ως προς αυτήν, πάντα υπερίσχυε η εντύπωση του τρόπου με τον οποίον κρατά το ρούχο της, αυτός ο τρόπος είναι μάλλον δυσεύρετος για τις κόρες της εποχής, η κίνηση του χεριού με το λωτό, μάλλον πιο συνηθισμένη είναι.
Ψεύδεσαι. Νεκρή ερωμένη και το ήξερες και κουραφέξαλα. -Καταστροφή; Πόσο άστοχη λέξη. 'Οπως και οι κακίες σου. Να τον αλλάξεις πάραυτα τον τίτλο που έδωσες κειδά, σε παρακαλώ.
Κατά τα λοιπά, επειδή σίγουρα το διάβασες με προσοχή το παράθεμα από το culture.gr:
i) Σε μένα, όπως το φανερώσανε κι οι λέξεις μου, το πρώτο μα πρώτο-πρώτο από αυτό το άγαλμα ήταν ο λωτός. Ναί, ο λωτός. Ο λωτός, σού λέω. Ο λωτός. Το πώς τον βαστάζει τον ανθό. Το πώς τον προτείνει. Ιεροπρεπώς, μα και με χάρη. Σε καμμία περιπτωση δεν σού ζητώ να το συγκρίνεις με τις λαϊκές αγιογραφίες του οσίου Εφραίμ, που φέρει στον ίδιο τύπο, γλώσσα φωτιάς. Σπιρτάδα σάμπως μαγική στο στέρνο. Σε καμμία, όμως, λέω. 'Ασε που δε μ' αρέσει κιόλας.
ii) Της ίδιας εποχής με 15 μόνο χρόνια διαφορά αξιομνημόνευτες για το ιωνικό ριχτάρι της περιβολής είναι οι κόρες στον Θησαυρό των ζάμπλουτων κατά την αρχαϊκή εποχή Σιφνίων (525 π.Χ. ή λίγο νωρίτερα, στους Δελφούς). Σε αναπαράσταση, ιδές τες εδωδά. Πολύ πιό δηλωτική η εν λόγω κίνηση με το τσάκισμα του χεριού, δε βρίσκεις;
iii) Με τον ίδιο τρόπο, σαν της Φρασίκλειας (540 π.Χ.) που εσένα σού τράβηξε την προσοχή, μιά ακέφαλη βαστάζει το, 20 χρόνια πριν!!! (560 π.Χ.). Η λεγόμενη και 'Ηρα του Χηραμύη, από το Ηραίο της Σάμου, σήμερα στο Λούβρο.
iv) Κι ένα εικόνισμα που ταιριάζει με τα ερωμένης και δεν θέλω να ξεχάσω, εδωδά θα τό 'βρεις. Του Σραόσα.
Ακροτελεύτιον το ρώτημα, πνιχτό: ... [δεν το συνάπτω].
1) Σχετικά με τα των μνημείων της καταστροφής: Αν κοιτάξουμε γύρω μας, θα δούμε πως στην πλειοψηφία τους τα μνημεία στήνονται για να θυμίζουν νίκες, θυσίες, θανάτους, όλο πολέμους και δυσάρεστα δηλαδή. Κάτι σε πιο ευχάριστο σπανίως δεις. Και η Φρασίκλεια, είναι εντελώς νεκρή πια!
2)Σχετικά με τις "κακίες" μου. Να μην ξαναπώ τα σχετικά με την απομάκρυνση εκ του ταμείου κλπ. Έτσι βγήκε, όπως βγήκε, ο τίτλος, και δε μου φαίνεται τίμιο να αλλάξει τώρα.
3) Λογικό να επικεντρωθείς στο λωτό. Ιεροπρεπώς και με χάρη, λες. Θα συμφωνήσω. Πολύ περισσότερο αν αναλογιστούμε πως ο λωτός είναι σύμβολο αγνότητος. Οποία εικόνα για τον κάθε άρρενα, να προσφέρεται η αγνότητα τοιουτοτρόπως! Εμένα πάλι, με συγκίνησε η ανάσυρση του χιτώνα η χαριτωμένη, μου θυμίζει πράγματα, λίγο ακόμη, και θα έκαμνε υπόκλιση, το κορίτσι.
4) Παρόμοιες με την Ήρα του Χηραμύη, τα κορίτσια του Γενέλεω, από το σύνταγμά του, κι αυτό στο Ηραίο της Σάμου. Δυο όρθιες κόρες, η Ορνίθη και η Φιλίππη, επίσης κρατούν τον χιτώνα, αλλά εξακολουθώ να πιστεύω πως η Φρασίκλεια, είναι πιο χαριτωμένη από όλες αυτές.
5) Όντως, άγριος ο Εφραίμ.
6) Του Σραόσα το κείμενο δεν το ήξερα, συμφωνώ μαζί του, όμως. Ούτε και το εικόνισμα ήξερα. Θυμίζει λίγο η φωτογραφία την αίσθηση που έχω για το "θείο τραγί".
11 σχόλια:
:))
Επανέρχομαι αγέλαστα.
Να ‘ναι α-λήθεια, άραγε, πως η διατήρηση μνήμης των πολιτισμών μας συντηρείται με μνημεία που καταστροφές σημαίνουν;
Αν είναι έτσι, τι να σου κάνει ο έρημος ο λωτός;
Καλή σου η πανινωδία. Την δέχομαι.
Θυμήσου: ποιός βάσταγε άνθος λωτού ;)
Και ξέχνα κείνους που 'τρώγαν τον καρπό.
Ο ίδιος
Βάσταγε. Βάσταγε ο Βούδας. Λένε πως και ο Ερμής κάποιες φορές. Ο ψυχοπομπός Ερμής, αντί για κηρύκειο. Το δεύτερο, όμως, είναι από τις λεπτομέρειες της λήθης. Για να κάνεις το συνειρμό, θα πρέπει να σε ρωτήσει κάποιος:)
Το ομολογώ, σε πλάνεψα λιγουλάκι με κείνο μου το αρσενικό (ποιός) που σού 'βαλα μπροστά-μπροστά.
Δες το τώρα στη θηλυκιά του εκδοχή. Κάπου ξεμοναχιασμένο στο μουσείο...
Εγώ πάλι. Δίχως καιρό.
Λεπτομέρεια: Μην αφήνεις απ' έξω καμμία λεξούλα όμως. Είναι κι αυτές σαν την σαλτσούλα... και βουτάμε την μπουκιά με το ψωμάκι.
Η Φρασίκλεια! (Κι αν δεν είναι, ναι να πεις, δεν έχω άλλη). Αλλά ταιριάζει. Δεν πήγε το μυαλό μου στις Κόρες των Κούρων...
Της Φρασίκλειας το σήμα. Ναί! Φέρει ανθό λωτού, η αθηναία κόρη, στον τάφο της. Ιδές την στο μουσείο. Το όλον συνομιλεί με το προηγούμενο post, από το οποίο λαμβάνει την αρχή. Συναιρώντας θάνατο κι αγάπη, προδίδει μιάν νεκρή ερωμένη.
Μα καλά, την βρίσκεις να κάθεσαι και να ρωτάς γι' αυτά;
(Χωρίς να θέλω να σε στεναχωρήσω σε τίποτα.)
Καληνύχτα σου.
[Υ.Γ. περιπαιχτικό πολύ: Υπάρχουν κι οι κόρες των Κούρδων.]
Έβγαινε η νεκρή ερωμένη και χωρίς τη γνώση περί της Φρασικλείας. Γι' αυτό μίλησα για μνημεία καταστροφής.
Όσο για τη Φρασίκλεια, ο λωτός δεν είναι το πρώτο που θυμάται κανείς, νομίζω, για την αρχαϊκή κόρη. Σ' εμένα, τουλάχιστον, ως προς αυτήν, πάντα υπερίσχυε η εντύπωση του τρόπου με τον οποίον κρατά το ρούχο της, αυτός ο τρόπος είναι μάλλον δυσεύρετος για τις κόρες της εποχής, η κίνηση του χεριού με το λωτό, μάλλον πιο συνηθισμένη είναι.
Και τέλος: Αν δε ρωτήσουμε, πώς θα μάθουμε;
Ψεύδεσαι. Νεκρή ερωμένη και το ήξερες και κουραφέξαλα. -Καταστροφή; Πόσο άστοχη λέξη. 'Οπως και οι κακίες σου. Να τον αλλάξεις πάραυτα τον τίτλο που έδωσες κειδά, σε παρακαλώ.
Κατά τα λοιπά, επειδή σίγουρα το διάβασες με προσοχή το παράθεμα από το culture.gr:
i) Σε μένα, όπως το φανερώσανε κι οι λέξεις μου, το πρώτο μα πρώτο-πρώτο από αυτό το άγαλμα ήταν ο λωτός. Ναί, ο λωτός. Ο λωτός, σού λέω. Ο λωτός. Το πώς τον βαστάζει τον ανθό. Το πώς τον προτείνει. Ιεροπρεπώς, μα και με χάρη. Σε καμμία περιπτωση δεν σού ζητώ να το συγκρίνεις με τις λαϊκές αγιογραφίες του οσίου Εφραίμ, που φέρει στον ίδιο τύπο, γλώσσα φωτιάς. Σπιρτάδα σάμπως μαγική στο στέρνο. Σε καμμία, όμως, λέω. 'Ασε που δε μ' αρέσει κιόλας.
ii) Της ίδιας εποχής με 15 μόνο χρόνια διαφορά αξιομνημόνευτες για το ιωνικό ριχτάρι της περιβολής είναι οι κόρες στον Θησαυρό των ζάμπλουτων κατά την αρχαϊκή εποχή Σιφνίων (525 π.Χ. ή λίγο νωρίτερα, στους Δελφούς). Σε αναπαράσταση, ιδές τες εδωδά.
Πολύ πιό δηλωτική η εν λόγω κίνηση με το τσάκισμα του χεριού, δε βρίσκεις;
iii) Με τον ίδιο τρόπο, σαν της Φρασίκλειας (540 π.Χ.) που εσένα σού τράβηξε την προσοχή, μιά ακέφαλη βαστάζει το, 20 χρόνια πριν!!! (560 π.Χ.). Η λεγόμενη και 'Ηρα του Χηραμύη, από το Ηραίο της Σάμου, σήμερα στο Λούβρο.
iv) Κι ένα εικόνισμα που ταιριάζει με τα ερωμένης και δεν θέλω να ξεχάσω, εδωδά θα τό 'βρεις. Του Σραόσα.
Ακροτελεύτιον το ρώτημα, πνιχτό: ... [δεν το συνάπτω].
χαρα στο κουραγιο σου, τιποτα. καθεσαι και μιλας με το ποιο στριμενο ever blogger. μιλαμε για μεγαλο ψωνοιο
Λοιπόν, πάμε πάλι.
1) Σχετικά με τα των μνημείων της καταστροφής: Αν κοιτάξουμε γύρω μας, θα δούμε πως στην πλειοψηφία τους τα μνημεία στήνονται για να θυμίζουν νίκες, θυσίες, θανάτους, όλο πολέμους και δυσάρεστα δηλαδή. Κάτι σε πιο ευχάριστο σπανίως δεις. Και η Φρασίκλεια, είναι εντελώς νεκρή πια!
2)Σχετικά με τις "κακίες" μου. Να μην ξαναπώ τα σχετικά με την απομάκρυνση εκ του ταμείου κλπ. Έτσι βγήκε, όπως βγήκε, ο τίτλος, και δε μου φαίνεται τίμιο να αλλάξει τώρα.
3) Λογικό να επικεντρωθείς στο λωτό. Ιεροπρεπώς και με χάρη, λες. Θα συμφωνήσω. Πολύ περισσότερο αν αναλογιστούμε πως ο λωτός είναι σύμβολο αγνότητος. Οποία εικόνα για τον κάθε άρρενα, να προσφέρεται η αγνότητα τοιουτοτρόπως! Εμένα πάλι, με συγκίνησε η ανάσυρση του χιτώνα η χαριτωμένη, μου θυμίζει πράγματα, λίγο ακόμη, και θα έκαμνε υπόκλιση, το κορίτσι.
4) Παρόμοιες με την Ήρα του Χηραμύη, τα κορίτσια του Γενέλεω, από το σύνταγμά του, κι αυτό στο Ηραίο της Σάμου. Δυο όρθιες κόρες, η Ορνίθη και η Φιλίππη, επίσης κρατούν τον χιτώνα, αλλά εξακολουθώ να πιστεύω πως η Φρασίκλεια, είναι πιο χαριτωμένη από όλες αυτές.
5) Όντως, άγριος ο Εφραίμ.
6) Του Σραόσα το κείμενο δεν το ήξερα, συμφωνώ μαζί του, όμως. Ούτε και το εικόνισμα ήξερα. Θυμίζει λίγο η φωτογραφία την αίσθηση που έχω για το "θείο τραγί".
Καλό βράδυ:)
Δημοσίευση σχολίου