Προσπάθησε η Νεωτερική Δύση να απορρίψει το μεσαιωνικό θρησκευτικό παρελθόν της, αλλά χωρίς να εντοπίσει ότι το θεμελιακό γνώρισμα αυτού του παρελθόντος (βασικό γνώρισμα της φυσικής θρησκείας) ήταν ο ατομοκεντρισμός, η προτεραιότητα θωράκισης του εγώ. 'Ετσι και οι πιο επαναστατικές αρνήσεις του θρησκευτικού μεσαιωνικού παρελθόντος (ο μαχητικός αθεϊσμός, ο συνεπής αγνωστικισμός και μηδενισμός, η υλιστική ωφελιμοθηρία και ο ηδονισμός) παρέμειναν παγιδευμένες στην αυτονόητη ατομοκρατία, στην απόλυτη προτεραιότητα της εγωτικής κατασφάλισης. Η Νεωτερική Δύση δεν υποψιάστηκε ποτέ, ούτε κατά προσέγγιση, τον κοινωνιοκεντρικό χαρακτήρα της αρχαιοελληνικής γνωσιοθεωρίας (το κριτήριο κοινωνικής επαλήθευσης της γνώσης) και τον κοινωνιοκεντρικό χαρακτήρα της εκκλησιαστικής οντολογίας (την υπαρκτική-υποστατική ετερότητα ως ελευθερία πραγματοποίησης σχέσεων, πληρωματική ελευθερία της αγάπης).
Χρήστος Γιανναράς, Το αίνιγμα του κακού (έκδ. 'Ικαρος, Αθήνα 2008, σ. 140).
2 σχόλια:
@
"το κριτήριο κοινωνικής επαλήθευσης της γνώσης"
εξαιρετική σημείωση!
την κρατώ :)
Ποιό αναλυτικά γι' αυτό το κριτήριο θα βρείς στο βιβλίο του Ορθός λόγος και κοινωνική πρακτική, (του 1984 αν θυμάμαι επαρκώς) και δη στο κεφάλαιο "Ταύτιση του αληθεύειν με το κοινωνείν" καθ' ότι αν κοινωνούμε αληθεύομεν...
Βέβαια σημείωσε και το δεύτερο κριτήριο που δίνει κατόπιν.
Εύχαρης
εγώ
Δημοσίευση σχολίου