Σαματατζής, ισχυρογνώμων άνθρωπος. 'Ολο τον γιο του σκέφτεται. Δίκιο έχει. Κάτι που αφήνει κανείς πίσω του. Αν είχε επιζήσει ο μικρούλης Ρούντυ. Αν τον έβλεπα να μεγαλώνει. Αν άκουγα τη φωνή του μέσα στο σπίτι. Αν τον έβλεπα να περπατάει δίπλα στη Μόλλυ, φορώντας την καλή του φορεσιά. Ο γιος μου. Εγώ μέσα στα μάτια του. Θα ήταν τόσο παράξενη αίσθηση. Γεννημένος από μένα. Υπάρχει μια μικρή πιθανότητα γι' αυτό. Πρέπει να έγινε εκείνο το πρωινό στην οδό Ρέημοντ, τότε που αυτή ήταν στο παράθυρο κι έβλεπε τα δύο σκυλιά να το κάνουνε, κοντά στον τοίχο που έγραφε Σταματήστε να κάνετε το κακό. Και ο αστυνομικός που κοίταζε ψηλά μ' ένα διάπλατο χαμόγελο. Φόραγε εκείνο το φόρεμα με το σκίσιμο που δεν το μαντάρησε ποτέ της. Ακούμπησέ τον μου, Πόλντυ. Θεέ μου, έχω ανάψει, πόσο πολύ γουστάρω. 'Ετσι αρχίζει η ζωή.
'Υστερα φούσκωσε η κοιλιά της. Αναγκάστηκε ν' αρνηθεί συμμετοχή στη συναυλία του Γκρέυστοουνς. Ο γιος μου μέσα της. Θα μπορούσα να τον βοηθήσω να πάει μπροστά στη ζωή του. Θα μπορούσα. Να τον κάνω ανεξάρτητο. Να μάθει και γερμανικά.
Τζαίημς Τζόυς, Οδυσσέας (μτφρ. Σωκράτης Καψάσκης, έκδ. Κέδρος, Αθήνα 1990, σ. 120).
-----
Πρβλ. το post εδωδά περί πατρότητας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου