Το Κατά Μαριάμ Ευαγγέλιον μάς μιλά λοιπόν, για τη συντήρηση της ψυχής από την Επιθυμία, η οποία είναι σύμβολο της δοκιμασίας την οποία πρέπει να βιώσει κάθε ψυχισμός, που περνά από αυτό το δεύτερο κλίμα:
«Δεν σε είδα να κατεβαίνεις,
αλλά τώρα, σε βλέπω να ανεβαίνεις»,
είπε η Επιθυμία.
«Γιατί ψεύδεσαι...».
Πράγματι, λέει ψέματα.
Αν η Επιθυμία είναι σε θέση να μάς ανυψώσει (προς τα πού;), τότε είναι σίγουρα σε θέση και να μάς καταποντίσει. Αυτό είναι ένα κλίμα που χαρακτηρίζεται από την κτήση. Καθένας γνωρίζει ότι μπορεί να γίνει «κτήμα αυτού που κατέχει» και όσο διακατέχεται από επιθυμία, δεν μπορεί ποτέ να αναπαυθεί.
Η Επιθυμία ξέρει να λέει μόνο «κι άλλο»· δεν ξέρει να λέει «αρκετά».
«Γιατί ψεύδεσαι, αφού είσαι κομμάτι του εαυτού μου;»
Η Επιθυμία δεν μπορεί να κρυφτεί, γιατί είναι μέρος του ψυχισμού, είναι ο ίδιος ο ψυχισμός. Η ψυχή, που έχει αποκοπεί από το πνεύμα, δεν μπορεί να μένει ανικανοποίητη κι αυτή ακριβώς η δυσαρέσκεια, την οδηγεί σιγά-σιγά σε όλο και πιο έντονες απαιτήσεις που τής προκαλούν ακόμη και θυμό.
Αλλά η ψυχή της Μαρίας είναι διαυγής. Υπάρχει μέσα της κάτι από τη λάμψη και το φώς του νού, βλέπει:
«Εγώ, σε είδα,
εσύ, δεν με είδες.
Δεν με κατάλαβες».
Η ψυχή φωτίζεται από τον νού, ο ψυχισμός αφυπνίζεται μέσα στον κόσμο του πνεύματος και ο νους ανοίγεται στην πνοή του Πνεύματος και «βλέπει» τους μηχανισμούς και τους μαιάνδρους του ψυχισμού. Ενώ η ψυχή, που αφήνεται στον εαυτό της, «δεν βλέπει».
Είναι το δράμα που ζούν συχνά οι άνθρωποι, που λειτουργούν με την «ψυχή» ή το «πνεύμα». Ένας αληθινά πνευματικός άνθρωπος μπορεί να καταλάβει έναν άνθρωπο με ψυχική συμπεριφορά, ο οποίος διακατέχεται από επιθυμία και κτήση. Αλλά ένας «άνθρωπος που λειτουργεί με την ψυχή», δεν μπορεί να αντιληφθεί έναν αληθινά πνευματικό άνθρωπο, ο οποίος χαρακτηρίζεται από μη προσκόλληση και είναι ικανός για ανιδιοτελείς πράξεις, που γίνονται χωρίς συγκεκριμένο λόγο. Αφού θα έχει, για παράδειγμα, πάντα την τάση να θέλει να οδηγεί αυτή τη συμπεριφορά στις δικές του «κατηγορίες» και να την κατηγορεί, αν όχι για τρέλα, τουλάχιστον για υποκρισία ή ψευδαίσθηση....
«Ήμουν μαζί σου, όπως ένα ρούχο,
κι εσύ δεν με ένιωσες».
Η Επιθυμία είναι σαν ένδυμα για την ψυχή, ένα ρούχο με πλούσια και επιβλητικά χρώματα, αλλά δεν είναι το δέρμα της ψυχής, το σώμα, που την εκφράζει. Είναι μια φόρμα, μια μορφή με την οποία μπορεί να ενδύεται. Γι' αυτό, το ένδυμα μπορεί να επιλέξει τη μεγαλοψυχία, την τρυφερότητα ή άλλες «ζωτικές μορφές».
Αλλά το χαρακτηριστικό της Επιθυμίας είναι να βρίσκεται σε πληθώρα, να δίνει την αίσθηση ότι είναι κάτι άλλο από αυτό που στην πραγματικότητα είναι και στη συγκεκριμένη περίπτωση να τη θεωρούν το περίβλημα της ψυχής, αντί να καταλάβουν ότι δεν είναι παρά ένας από τους μανδύες της ή μια από τις «μεταμφιέσεις» της...
«Αφού είπε αυτά τα λόγια,
έφυγε [η ψυχή] πολύ χαρούμενη».
Αφού επιβεβαίωσε την ελευθερία της απέναντι στις μορφές και στις περιβολές της, η ψυχή μπορεί να αποχωρήσει «χαρούμενη». Ο ψυχισμός της Μαρίας της Μαγδαληνής δείχνει με αυτό ότι δεν χάνεται, ούτε ταυτίζεται με τις επιθυμίες της, αφού, σε έναν πρώτο χρόνο, δεν ήταν σκλάβος όσων τής προκαλούσαν αηδία.
Ο ψυχισμός, που πέρασε τα κλίματα της έλξης και της αποστροφής, δεν βρίσκεται ακόμη στον δρόμο του νού και του Πνεύματος; Δεν είναι ακόμη ικανός να γευτεί μια «καθαρά πνευματική» ευτυχία, η οποία δεν ευφραίνεται μόνο με αυτά που έχει ἠ αυτά που αποφεύγει, αλλά απλά με «ό,τι είναι» ευχάριστο ή δυσάρεστο; Τού προσφέρεται το «Χάρισμα», η δωρεά, να συνεχίσει την πορεία του προς τα επάνω και να οδηγήσει σε εξέλιξη τη συνείδησή του.
Jean-Yves Leloup, Το γνωστικό Ευαγγέλιο της Μαρίας της Μαγδαληνής. Κοπτικό Ευαγγέλιο του 2ου αιώνα μ.Χ. (μτφρ. Αργυρώ Αϊμερίνη-Κουρούση, έκδ. Ενάλιος, Αθήνα 2005, σσ. 193-195). Απ' αφορμή τους στίχους 1-12 της 15ης σελίδας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου