Οι φανταστικές πραγματικότητες, δεν θεωρούνται λιγότερο αληθινές, από την ίδια την ιστορία. Θα λέγαμε, αντιθέτως, ότι δεν μπορεί να υπάρξει ιστορία χωρίς την ικανότητα της υπέρβασης των ορίων της γνώσεως, του ενδοσκοπείν και του άνω θρώσκειν.
Αυτοί που φτιάχνουν την ιστορία, είναι αυτοί που «σπάνε» το ντετερμινιστικό πέρασμα του χρόνου τους, αυτοί που, όπως η Μαρία ή ο Ιησούς -και πολλοί άλλοι ιδρυτές μεγάλων πνευματικών παραδόσεων- είναι στήλες φωτός, μέσα στο σκότος της ιστορίας μας. Θα είναι καιροί ή Στιγμές, που εισάγουν στον χρόνο (σύμφωνα με τον μύθο: ο Χρόνος-Κρόνος που καταβροχθίζει τα παιδιά του) την κάθετο τομή στον οριζόντιο χρόνο, την κατακόρυφο, το άνοιγμα, τη διέξοδο που «σώζει»:
«Μια εικόνα σβήστηκε
προς χάριν μιας καλύτερης εικόνας».
Η Απεικόνιση του καιρού, του κόσμου και του ανθρώπου, το ίδιο το Φαντασιακό, δεν αποτελούσε παρά μια στιγμή, αυτών των διαφορετικών απεικονίσεων, μέσα από τις οποίες το σώμα, η ψυχή, ο νούς και το Πνεύμα πρέπει να ζήσουν το «πέρασμά»τους (δηλαδή πεσάχ ή Πάσχα, στα εβραϊκά).
«Εφ' εξής, πορεύομαι προς την Ανάπαυση».
Το τέλος μιας εβδομαδιαίας εργασίας είναι το Σάββατο, που σημαίνει ετυμολογικά «διακοπή». Διακοπή της εργασίας, της παραγωγής, της σκέψης, διακοπή του χρόνου...
Jean-Yves Leloup, Το γνωστικό Ευαγγέλιο της Μαρίας της Μαγδαληνής. Κοπτικό Ευαγγέλιο του 2ου αιώνα μ.Χ. (μτφρ. Αργυρώ Αϊμερίνη-Κουρούση, έκδ. Ενάλιος, Αθήνα 2005, σσ. 227-228). Απ' αφορμή τους στίχους 2-4 της 17ης σελίδας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου