Προτού εξετάσομε την έκταση της εμπειρίας που αντανακλάται στη ζωγραφική των σπηλιών πρέπει να κατανοήσομε πως τα έργα εκείνα ήταν ήδη το κορύφωμα, το αποτέλεσμα μια μακριάς πορείας καλλιτεχνικής ανάπτυξης. Είχαν προηγηθεί έργα τέχνης πολύ πιο πρωτόγονα, άχαροι όγκοι πηλού που πάνω τους τέντωναν το δέρμα ενός ζώου για να απομιμηθούν ένα ζωντανό ζώο και έτσι να αποτρέψουν την εκδίκηση άλλων πλασμάτων του είδους του.
[...]
Πολύ λίγη σχέση είχαν με κείνο που σήμερα αποκαλούμε τέχνη· ο μόνος τους σκοπός ήταν να εξευμενίζουν τον ζωικό κόσμο, δηλ. να καταφέρουν να δαμάσουν την πραγματικότητα με ένα είδωλο. Αλλά μιας και οι άνθρωποι άρχισαν να αναπαράγουν ζώα για το σκοπό αυτό, αυτού του είδους η παραγωγή, όπως και κάθε άλλη παραγωγή, αναπτύχθηκε αναγκαστικά, και πέρασε μια διεργασία εξευγενισμού. Για λόγους μαγείας είχε σημασία να επιτυχαίνεται η μεγαλύτερη δυνατή ομοιότητα, και μάλιστα κάποιος βαθμός ταύτισης μεταξύ ειδώλου και προτύπου. [...]
Έρνστ Φίσερ, Η αναγκαιότητα της τέχνης (μτφρ. Φ. Χατζηδάκη, έκδ. Θεμέλιο, Αθήνα 1966, σσ. 188, 189-190).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου