Την 22 Μαΐου [1825] οι ιππείς του [Ιμπραΐμ] κατέλαβαν κ' ελαφυραγώγησαν την Αρκαδιάν, του λαού τραπέντος εις φυγήν· αλλ' η φάλαγξ του Πασά άλλην εύρεν υποδοχήν, διότι ο Παπαφλέσσας είχε ταχθή επί της οδού, εις το χωρίον και το στενό Παιδεμένον [σημερινή Φλεσσιάς Μεσσηνίας, παρά το Μανιάκι], όπου εκαλύφθη με ταμπούρια.
Καίτοι εγκαταλειφθείς από την εκ 300 ανδρών εμπροσθοφυλακήν του, και από σώμα 500 Μανιατών, αυτός, με ολιγωτέρους των τριακοσίων αποφασιστικούς στρατιώτας, επάλαισεν επί εννέα ώρας, εωσότου ο Ιμπραΐμ, περικυκλώσας αυτόν, εγύμνωσεν το φάσγανόν του, και ωδήγησε τους Άραβας εις γενικήν επίθεσιν· οπότε εις θανάσιμον πάλην με ξίφη, λόγχας και τους σωλήνας των όπλων, όλοι οι Έλληνες κατεκόπησαν μεληδόν, εκτός δύο οίτινες εκρύβησαν μεταξύ των νεκρών σωμάτων. Οι Αιγύπτιοι έχασαν περί τους εξακοσίους άνδρας· είς συνταγματάρχης εφονεύθη, και είς Πασάς και διάφοροι ανώτεροι αξιωματικοί επληγώθησαν.
Τοιούτος υπήρξεν ο ένδοξος θάνατος του Δικαίου Παπαφλέσσα, ενός των πλέον ακαμάτων και ενθουσιωδών αποστόλων της Φιλικής Εταιρίας· είλκεν εκ Μεσσηνίας το γένος, και είχεν ανατραφή εν τη Εκκλησία, επάγγελμα όλως ανάρμοστον αυτώ, και το οποίον παρήτησε χάριν του ξίφους.
Εις το ωραίον της μορφής ήνωνε τας αρετάς της ανδρείας, της καλής καρδίας και της ελευθεριότητος, αλλ' είχε πολλά ελαττώματα, κενόδοξος ών, άσωτος και ανειμένος· ήτο, ενί λόγω, έν είδος νεωτέρου Αλκιβιάδου.
Όταν η κεφαλή του επαρουσιάσθη εις τον Πασάν, ούτος, θαυμάζων παρά τοις άλλοις την ανδρείαν, την οποίαν ησθάνετο ότι κατείχε, την ησπάσθη, κ' εξέφρασε λύπην διατί να μη συλληφθή ζωντανός. Μετά του Δικαίου έπεσεν ο Καπετάν Κεφάλας, και δύο στενοί συγγενείς του Πετρόμπεη.
Θωμάς Γόρδων, Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως (μτφρ. Αλ. Παπαδιαμάντης, έκδ. ΜΙΕΤ, Αθήνα 2015, τ. Γ΄, σσ. 42-43).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου