Μετά δύο σχεδόν ωρών πορείαν εφθάσαμεν εις Προσκυνάν, πρωτεύουσαν δήμου εις τον οποίον υπάγεται και το Μαρτίνι, μολονότι αυτό έχει πληθυσμόν τρις ανώτερον από την πρωτεύουσάν του· αλλ’ εις το Μαρτίνι οι άνδρες μόνον ομιλούν, ή ηξεύρουν να ομιλούν ελληνικά, εν ώ εις Προσκυνάν κανείς δεν ηξεύρει λέξιν αλβανικήν· ώστε η προτίμησιν έγινε διά την γλώσσαν και όχι διά την έκτασιν ή τον πληθυσμόν.
Ανωνύμου, Η Στρατιωτική ζωή εν Ελλάδι (έκδ. Ερμής, ΝΕΒ 1977, σ. 107).
*
κι ένα περιστατικό από την επαρχία, το οποίο ενθέτω εδώ επειδή ψηφίζουμε και σήμερα, 14/11.
'Hμουν παρούσα στο εξής περιστατικό σε χωριό της ορεινής Αχαΐας. Οι αγρότες κάθονται νωχελικά στο καφενείο του χωριού, έχοντας μια διαφορετική αντίληψη της διάστασης του χρόνου απ' ό,τι έχει ο άνθρωπος της πόλης. Περνάει ο κοινοτάρχης, χαιρετάει και τούς πληροφορεί ότι έχει θυροκολλήσει κάποιες ανακοινώσεις που τούς αφορούν στο κοινοτικό κατάστημα. Οι αγρότες ρωτούν: «έχουμε να παίρνουμε τίποτα από την ΕΟΚ;» Η απάντηση του κοινοτάρχη είναι αρνητική και κανείς δεν ενδιαφέρεται για την ενημέρωση. Σ' αυτή τη νοοτροπία θα προσθέσω και το φαινόμενο της απόσυρσης της παραγωγής στις χωματερές, που αποτελεί και μια από τις μεγαλύτερες μορφές αλλοτρίωσης.
Ελένη Σπαθάρη-Μπεγλίτη, «Η λαογραφία σε νέες κατευθύνσεις» (στο περιοδ. Ανθρωποθεωρία, τ. 7, Πάτρα, Δεκ 1994, Αχαϊκές εκδόσεις, σ. 174, σημ. 24).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου