όλα για το βυζάκι σου, μαλάμω

ΠΡΟΜΑΧΕΩΝΑ ΤΟΝΔΕ ΠΗΓΑΙΟΥ ΥΔΑ
ΤΟΣ ΑΝΗΓΕΙΡΕΝ ΕΚ ΒΑΘΡΩΝ ΟΔΥ
ΣΣΕΥΣ ΑΝΔΡΙΤΖΟΥ ΕΛΛΗΝΩΝ
ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ ΣΥΝ ΤΩ ΓΕΝΝΑΙΩ ΓΟΥΡΑ
ΕΝ ΕΤΕΙ ΑΩΚΒ ΚΑΤΑ ΜΗΝΑ
ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ *

Ποιός είδεν ήλιο 'που βραδύ κι άστρο το μεσημέρι
ποιός είδε κόρ' ανύπαντρη να πάη με τους κλέφτες!

Δώδικα χρόνους έκανε αρματολός και κλέφτης,
κανένας δεν την λόγιαζε από τα παλλικάρια.

Και μια λαμπρή, μια πασχαλιά, μια πίσημη ημέρα,
βγήκαν να παίξουν τα σπαθιά, να ρίξουν το λιθάρι,
κι η κόρ' από το ζόρι της κι από τη λεβεντιά της,

της ξεθ'λυκώθη το κομπί και φαν'κε το βουζί της!
'Αλλος το λέγει μάλαμα κι άλλος το λέγει ασήμι
κι ένα μικρό κλεφτόπουλο στάθηκε και τους λέγει:

Δεν είναι κείνο μάλαμα, δεν είναι κείν' ασήμι,
μον' είν' της κόρης το βουζί, της κόρης το μαστάρι.

-Τσώπα, τσώπα, κλεφτόπουλο, έξυπνο παλληκάρι,
κι εγώ θέλω να παντρευτώ, να πάρω σένα άντρα.

Κλέφτικο δημοτικό τραγούδι, στον τόμο Ελληνικά δημοτικά τραγούδια, επιμ. Δημ. Πετρόπουλος (Βασική Βιβλιοθήκη, έκδ. Ζαχαρόπουλος, τ. 46-47, σ. 226), όπου σταχολογείται υπό τον τίτλο επεισόδια ακαθόριστα.


-----
Υ.Γ. Η κόρη που βγαίνει να πολεμήση με παλλικάρια είναι και θέμα ακριτικού τραγουδιού. (Σ.τ.Ε.). Στο motto η επιγραφή την οποία μαρμαροθέτησε ο Οδυσσέας Ανδρούτσος στον προμαχώνα που ανέγειρε στα 1822 για να προστατέψει την πηγή της Κλεψύδρας στην βόρεια κλιτύ της Ακροπόλεως. Σκαλάκια παλαιόθεν την συνέδεαν με τ' απάτητο κάστρο. Ο ίδιος.