Μια σημύδα, ένα πεύκο, μια λεύκη είναι ωραία όσο υψώνονται προς τα πάνω κομψά, μια βαλανιδιά όσο τα κλαδιά της κυρτώνουν· η αιτία είναι ότι η τελευταία, εάν αφεθεί στον εαυτό της, προτιμά να κινείται σε καμπύλη γραμμή, ενώ τα πρώτα προτιμούν να εκτείνονται σε ευθεία γραμμή. Εάν λοιπόν η βαλανιδιά δείχνει κομψή και η σημύδα λυγισμένη, τότε και οι δύο δεν είναι ωραίες επειδή οι κατευθύνσεις τους μαρτυρούν ξένη επιρροή, ετερονομία. Εάν απεναντίας η λεύκη κάμπτεται από τον άνεμο, τη βρίσκουμε και πάλι ωραία επειδή με την ταλάντωσή της εκφράζει την ελευθερία της.
Ποιο δέντρο θα προτιμήσει ο ζωγράφος πιο πολύ να αναζητήσει για να το χρησιμοποιήσει στα τοπία; Ασφαλώς εκείνο που κάνει χρήση της ελευθερίας που του εκχωρήθηκε παρόλη την τεχνική της κατασκευής του – που δεν προσαρμόζεται δουλικά στο γειτονικό δέντρο, αλλά αποτολμά κάτι, έστω και με λίγο θράσος, που διασαλεύει την τάξη, που στρέφεται πεισματικά προς τη μια ή προς την άλλη κατεύθυνση, ακόμη και αν έπρεπε με τη βίαιη κίνησή του πέρα δώθε να δημιουργήσει εδώ ένα κενό ή να προκαλέσει εκεί σύγχυση σε κάτι. Απεναντίας, ο ζωγράφος θα προσπεράσει με αδιαφορία εκείνο το δέντρο το οποίο κινείται διαρκώς στην ίδια κατεύθυνση, παρότι το είδος του παρέχει σε αυτό πολύ περισσότερη ελευθερία, του οποίου τα κλαδιά παραμένουν, όλο φόβο, στοιχισμένα στη σειρά, σαν να ήταν όλα με ακρίβεια ευθυγραμμισμένα.
[...]
Διότι είναι η ίδια η φύση αυτή που προδίδει απερίσκεπτα το μυστικό της.
Σίλλερ, "Η ωραιότητα δαμάζει η ίδια τον εαυτό της" (απόσπασμα∙ την προδημοσίευση ηύρα στην Καθημερινή (δες εδωδά) προ ολίγων ετών. Γέμουν ενδιαφέροντος τα γραφόμενα. Ο ίδιος).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου