η τάφρος του Βοημούνδου, τα Λακκώματα

Οὗτοί εἰσιν ἐν ταῖς ἀγάπαις ὑμῶν σπιλάδες,

συνευωχούμενοι ἀφόβως,

ἑαυτοὺς ποιμαίνοντες,

νεφέλαι ἄνυδροι ὑπὸ ἀνέμων παραφερόμεναι,

δένδρα φθινοπωρινά, ἄκαρπα, δίς ἀποθανόντα,

ἐκριζωθέντα,

κύματα ἄγρια θαλάσσης

ἐπαφρίζοντα τὰς ἑαυτῶν αἰσχύνας,

ἀστέρες πλανῆται,

οἷς ὁ ζόφος τοῦ σκότους

εἰς τὸν αἰῶνα τετήρηται.*

Προχωρούμε προς το Αββαείο, το Γιόρκ-Μίνστερ, της εποχής των Νορμανδών [...]

Ακούμπησα σε μια κολόνα. Το φώς εκεί ήταν ακόμα πιο θαμπό. Πήγε ο νούς μου στην πατρίδα μου, σ' εκείνο το άλλο απομεινάρι των Νορμανδών, έναν ασήμαντο κυλινδρικό πύργο του Βοημούνδου, μισογκρεμισμένο, κάτι σαν εγκαταλειμμένο πολυβολείο ας πούμε, στην άλλη άκρη της εξάπλωσής τους, στο Κάστρο των Ιωαννίνων. Και παρέκει η τάφρος του Βοημούνδου, τα Λακκώματα που τα λέγαμε και τα λένε ακόμα, μολονότι τώρα πια έχουν γεμίσει πολυκατοικίες. Όταν όμως ήμουν μαθητής -πριν πόσα χρόνια;- υπήρχαν ακόμα τα υπολείμματα, σκάμματα βαθιά και αναχώματα. Λίγα πεύκα στο κοκκινόχωμα, στο λοφάκι της Κιάφας, όπου διάβαζα για τους Νορμανδούς και τον Αλέξιο Κομνηνό, που τούς έριξε στην θάλασσα:

Το Σάββατο της Τυρινής
χαρείς, Αλέξιε, εννόησές το
και την Δευτέραν το πρωί
ύπα καλώς, γεράκιν μου

και πήγαν κι εκείνοι στο καλό τους, Βοημούνδοι και Γυσκάρδοι, να χτίζουν Αββαεία. Κι εμείς τα δικά μας. [...]

Χριστόφορος Μηλιώνης, «Τα φαντάσματα του Γιόρκ» (Διήγημα), εν Νέα Εστία (τχ. 1707, Δεκέμβριος 1998, σ. 1165).

-----

* Το motto εκ της Επιστολής Ιούδα (στ. 12-13). -Για τα Λακκώματα και την Κιάφα βλέπε και το επίκαιρον εδωδά. Ο ίδιος.-