Θ΄
Η λευκή Σου φύση
μυστικά κρατά
τα τόσα χρώματα,
κρυμμένα.
Μυστήριο ανερμήνευτο
εις τους αιώνες.
ι΄
[...]
Σκληρή λιακάδα
μεσημεριού.
Φιλί στο στόμα
σιωπής.
[...]
Κ΄
Το μεστωμένο στάχυ,
εκείνο το κόκκινο
του δειλινού,
ο άσπρος τοίχος
του μεησμεριού
διηγούνται τη
δόξα Σου!
Μ΄
Βότσαλα παραδομένα
στην έμπνευση
του κύματος
Σού επιστρέφουν τη λάμψη.
Αγνοούν πως Σού οφείλουν
τη μορφή τους.
τ΄
[...]
Έτσι κι αλλιώς
στο Φώς ποτέ
δεν φθάνεις κατευθείαν.
[...]
Χρύσα Αλεξοπούλου, Φάος, Φάος, Φάος Φώς (έκδ. Γαβριηλίδης, Αθήνα 2015 Διεθνές Έτος Φωτός, σ. 17, 18, 19, 21, 28).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου