γονάτισε! ...ένα λουτρό αρετής

και επί φίλω δάκρυα ράνας *

Έτσι είμαι φτιαγμένος. Εργάζομαι καλά μόνο με τους καθηγητές που εκτιμώ και αγαπώ. Οι περισσότερες πράξεις μου καθοδηγούνται από το συναίσθημα. Γι' αυτό και ανησυχώ τόσο για τους βαθμούς που θα πάρω [...]. Ένας καλός χριστιανός δεν πρέπει βέβαια να κατέχεται από εγωπάθεια και οφείλει να δέχεται καρτερικά τις αδικίες που υφίσταται. Ήξερα, ωστόσο, πως αυτή η αποτυχία θα πλήγωνε καίρια τον εγωισμό μου. Παραδέχομαι πως είμαι εγωιστής. Γι' αυτό άλλωστε ισχυρίζομαι ότι περιφρονώ τα σπορ. Επειδή δεν υπάρχει περίπτωση να διακριθώ σ' αυτά. Ο ίδιος λόγος εξηγεί και τη λιγοστή συμπάθεια που ένιωθα για τον Αλβεάρ. Φοβόμουν ότι θα κορόιδευε την αδυναμία μου κι ήμουν έτοιμος να τον μισήσω γι' αυτό το έγκλημα. Ναι, θέλω να το εξομολογηθώ: όποιος κι αν είναι αυτός που προσπαθεί να μού πάρει την πρώτη θέση, τον αντιμετωπίζω σαν επικίνδυνο αντίζηλο. Ζώ με τον φόβο του μίσους που κρύβω στα μύχια της ψυχής μου επειδή ξέρω πως ένα κοροϊδευτικό χαμόγελο, μια ειρωνική λέξη είναι αρκετά για να το βγάλουν στην επιφάνεια. Στις περιπτώσεις αυτές νιώθω να φουσκώνει στο στήθος μου ένα κύμα που το ακούω ν' ανεβαίνει στην επιφάνεια μ' ένα βουητό καταιγίδας, που το βλέπω να ξεσπάει ορμητικό και να με τυφλώνει. Έπειτα μόλις το κύμα τραβηχτεί, μένω τσακισμένος από την προσπάθεια που έχω αναγκαστεί να καταβάλω ώστε να μη με σαρώσει. Η ανάμνηση του κινδύνου κάνει για καιρό το κορμί μου να τρέμει. Κρύβω μέσα μου αρκετό μίσος για να τιναχτούν στον αέρα χίλιοι κόσμοι. Πρέπει χωρίς άλλο να μιλήσω γι' αυτό στον εξομολόγο μου και να τού αποκαλύψω αυτή την άβυσσο στο χείλος της οποίας στέκομαι.

*

«Μην κοροϊδεύεις τον εαυτό σου. Είναι ανώφελο. Ήρθες να κάνεις ένα λουτρό αρετής. Μη διαμαρτύρεσαι! Ξέρεις ότι διαπράττεις ιεροσυλία χρησιμοποιώντας το μυστήριο της εξομολόγησης για να κολακέψεις τον εγωισμό σου; Όχι, μην προσπαθήσεις να μού πείς ψέματα. Σ' ακούει ο Θεός. Σ' Αυτόν θα λογοδοτήσεις για τα σφάλματά σου. Βλέπω καθαρά τι κρύβεις στην ψυχή σου. Είμαι ένας απλός κληρικός αλλά ο Θεός ευδοκεί καμιά φορά να φωτίσει αυτούς που τον υπηρετούν. Επικεντρώνεις πάντα στο άτομό σου, Γκεράρντο. Σε απασχολεί μόνον ο εαυτός σου. Ήρθες εδώ μ' έναν και μόνο σκοπό: να με κάνεις συνεργό στο παιχνίδι σου. Έλπιζες πως θα με αφόπλιζαν οι ομολογίες σου. Δεν είμαι όμως εγώ αυτός που πρέπει να εξαπατήσεις, είναι ο Κύριος και Θεός μας». Αυτά τα φοβερά λόγια του φώτισαν την περίπτωσή μου. Έπεσα στα γόνατα κλαίγοντας με λυγμούς. Η θλίψη φούσκωνε την καρδιά μου. Μουρμούριζα πως ίσως αυτό να ήταν αλήθεια, πως αγωνιζόμουν να αφοσιωθώ, ψυχή και σώμα στο Θεό, πως πολεμούσα ασταμάτητα τις σκέψεις μου και πως αγαπούσα ολόψυχα τον Κύριο. Ακολούθησε καινούρια σιωπή του που μού φάνηκε ατέλειωτη. «Σε πιστεύω, μικρέ. Είναι φανερό πως έχεις το πάθος της αλήθειας και την αίσθηση του απόλυτου, αλλά σού λείπει αυτό που διαθέτουν από τη φύση τους οι μέτριες ψυχές: την πραγματική αγάπη που τίς κάνει να ξεχνούν το άτομό τους. Γι' αυτό θα σού δώσω άφεση με έναν όρο: θ' απαρνηθείς τον Χουάν Αλβεάρ. Θέλω να πιστέψεις πως την απόφασή μου δεν την υπαγορεύει η σκληρότητα. Εξασκείς έντονη επιρροή στους συμμαθητές σου. Αναστατώνεις την ψυχή του φίλου σου. Δεν έχεις το δικαίωμα να παίρνεις τον Αλβεάρ μακριά από τον Κύριο». Τα λόγια του αντήχησαν στ' αφτιά μου σαν θανατική καταδίκη. Τα δάκρυά μου διπλασιάστηκαν. Φώναξα: «Δεν μπορώ, πάτερ μου. Δεν μπορώ...»

Μισέλ ντε Καστίγιο, Ερωτευμένα αγόρια [Gerardo Laïn] (μτφρ. Τασσώ Καββαδία, έκδ. Σ.Ι. Ζαχαρόπουλος, Αθήνα 1994, σσ. 96-98, 104).


----- 
* Στο motto στιχάκι εκ του τετάρτου ιδιόμελου στιχηρού (του αγίου Λαζάρου) του εσπερινού της Προηγιασμένης της Παρασκευής (προχθές) προ των Βαΐων. Ποίημα Λέοντος του Βασιλέως. Υμνολογούνται τα δάκρυα που έχυσε ο Ιησούς για τον νεκρό φίλο του.-