Κλαίς; τής είπα. Ναι, το φώς...
τα χέρια σφίγγοντας κάτω απ' το στήθος.
Λοιπόν; Χριστός Ανέστη.*
Μονο τα δοντια του μιλουν, τα χειλη του δεν ξερουν.
Τα δυο του ματια ψηλαφουν, ομως τα χερια του, οχι.
Χορευουν ολες του οι χορδες, ομως τα ποδια του, οχι.
Ιδρωνει ο μισχος του, ο κορμος. Το μετωπο του, οχι.
Ασθμαινει μεσα του ο νοτιας, ομως δεν εχει ανασα
και καβαλαει ενα νησι που δεν το φτανουν ψαρια.
Και τους ανθρωπους του νησιου, οταν πειναει, τους τρωει
και οταν χορτασει, στο νερο φτυνει τα κοκκαλα τους
που οταν αγγιζουν το νησι, γινονται γη και βραχια
και μεγαλωνει το νησι και μεγαλωνει η νυχτα.
Μα οταν σερνονται μακρια και σ' αλλη ακτη αραζουν
φτιαχνουν καινουρια σωματα, το ενα με το αλλο
και γινονται ανθρωποι στραβοι, και γινονται κοπαδια.
Και γινονται ανθρωποι στραβοι, που αγαπουν τις λεξεις.
Τα χερια τους απλωνονται, μα δεν μπορουν να κλεισουν
και οι καρποι τους παντοτε την θαλασσα κοιταζουν.
by den eisai dentro (πάσχα 2015)
Σάς λέω πως θα το σκοτώναμε το αρνάκι
μα ήρθε την τελευταία στιγμή
κι έτριψε τη μουσουδίτσα του στο μαχαίρι μας.**
-----
* Στο αρχικό motto στίχοι του Άγγελου Καλογερόπουλου από το ποίημα «Πάσχα Εφήβου», εκ της συλλογής Λύσις της συνεχείας του δέρματος (έκδ. Πλανόδιον, Αθήνα 1990, σ. 28).
** Κώστας Μόντης, απο τις «Στιγμές», όπως περιέχονται στο: Εκλογή ποιημάτων (έκδ. Αιγαίον, Λευκωσία 2014, σ. 92).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου