της στίξης

δος ημίν σήμερον

το σώμα το θαυματουργό

το καταματωμένο

της Αμφιβολίας.*

σα νύχτωνε
σ' άρεσε να περπατάς
στους αμμόλοφους της βαρείας
ν' ακροβατείς στα σύρματα
της οξείας
να βουλιάζεις ίσαμε το γόνατο
στους βάλτους της δασείας
να χώνεις τα χέρια ως
τους αγκώνες στα υγρά αργιλώδη
εδάφη της περισπωμένης
και να τελειώνεις το βραδινό σου
περίπατο σκαρφαλωμένος
στον τηλέγραφο της ψιλής

σού άρεσαν και οι τελείες
η ανταύγεια της άνω
και το χνούδι το χωμάτινο
της κάτω
και σ' άρεσε κι η ιδρωμένη μασχάλη
των λαχανιασμένων κομμάτων
κι η τρυφερή κοιλίτσα
της μικρής υπογεγραμμένης που μας
άφησε για πάντα
και το αυστηρό ερωτηματικό
με τη ρυτίδα στο μέτωπο
και το πονηρό χαμόγελο στο χείλι

κι οι δυό τελείες μαζί
που κάνουν χώρο να περάσει
το ποτάμι
κι οι τρείς πυγολαμπίδες στη σειρά
να νυχτοπερπατούν
οι μεταμορφώσεις της σιωπής
και το θαυμαστικό
που κρεμάει το σακάκι της φωνής σου
στο καρφί του
και σστ – σκύψε να σού πώ
το υγρό αιδοίο της παύλας
με την καύλα που σιωπά

[...]

Φώτης Καγγελάρης, Ασκήσεις αναπνοής (έκδ. Διώνη, Αθήνα 1998, σσ. 53-55).- Το motto εκ του ιδίου (ό.π., σ. 17).