Έν ιδιαίτερον της Βυζαντινής εξοχής κατ’ εμέ είναι η φαιδρότης της. Αι κοιλάδες, οι ρύακες, τα βουνά της μειδιώσι πάντοτε. Τα αεράκια της είναι αγαθά πνεύματα παρηγορίας και θάρρους. Όσον καταβεβλημένος και αν ήσαι, όσαι στενοχωρίαι και αν σε πιέζουν, όταν έβγης και γυρίσης εις ένα κάμπον της Πόλεως ή εις μίαν ακρογιαλιάν αισθάνεσαι ότι ανεκουφίσθης κάπως - η Ψυχή της Βυζαντινής Φύσεως σοι ψυθιρίζει «Έχει ο Θεός».
Την νύχτα ήν περιγράφω ησθάνθην την επιρροήν αυτήν ζωηρότατα. Λεπτός αήρ έπνεεν επί του Βοσπόρου και ετάραττε την ομαλότητά του, και τω έκαμνε ρυτίδας. Αλλά αι ρυτίδαις του Βοσπόρου δεν ομοιάζουν τας ρυτίδας άλλων υδάτων, αίτινες φαίνονται ως η έκφρασις κακεντρεχούς ή γηρασμένης φυσιογνωμίας. Όταν ο Βόσπορος χάνει την λειότητά του και ρυτιδιάζει, είναι απλώς διότι χαίρεται, διότι γελά.
Είναι καλόκαρδος θεός και θέλει την ευτυχίαν των ανθρώπων, και αγαπά το κέφι. Φέρει με χαράν το βράδυ [...]
[...]
Επήρα εκ νέου την άγουσαν προς το χωρίον. Το εύρον να κοιμάται εν ύπνω βαθεί. Εις τον ίσιον δρόμον ερημία. Μόνον τον γέροντα μπεκτσήν απήντησα όστις με το ρόπαλόν του έκρουε την ώραν επί της γής - απαθής μετρητής του Καιρού.
Κ.Π. Καβάφης, “Μία νυξ εις το Καλιντέρι”, από τα Κρυμμένα Πεζά, στο: Ο Καβάφης και η Πόλη. Έκδοση για τα 150 χρόνια από τη γέννηση του Καβάφη (εισαγ. Θωμάς Κοροβίνης, έκδ. Ιστός, Istanbul 2013, σσ. 43, 47).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου