[...] ύστερα από την οριστική νίκη του χριστιανισμού, δηλαδή κατά τον τρίτο και τέταρτο αιώνα, οι αρχαίοι ειδωλολατρικοί θεοί βρέθηκαν στις δυσκολίες και στις ανάγκες που είχαν αισθανθεί στους πρωτογενείς χρόνους, δηλαδή στην επαναστατική εκείνη εποχή που οι Τιτάνες, παραβιάζοντας τις πύλες του Τάρταρου, έβαλαν το Πήλιο πάνω στην Όσσα και σκαρφάλωσαν στον Όλυμπο. Βρέθηκαν στην ανάγκη να τραπούν σε επαίσχυντη φυγή αυτοί οι φτωχοί θεοί και θεές, μαζί μ' όλη τη βασιλική αυλή τους, και ήρθαν να κρυφτούν ανάμεσα σ' εμάς εδώ στη γή με κάθε λογής μεταμφιέσεις. Οι περισσότεροι απ' αυτούς κατέφυγαν στην Αίγυπτο, όπου για περισσότερη ασφάλεια, πήραν μορφές ζώων, όπως ο Ηρόδοτος μάς πληροφορεί.
Με παρόμοιο ακριβώς τρόπο οι θεοί της ειδωλολατρείας βρέθηκαν στην ανάγκη να φύγουν και να ζητήσουν τη σωτηρία τους σε κάθε λογής μεταμφιέσεις και στις πιο σκοτεινές κρυψώνες, όταν ο αληθινός Θεός παρουσιάστηκε με το σταυρό και οι φανατικοί εικονοκλάστες, το μαύρο κοπάδι των μοναχών, γκρέμισαν τους ναούς και έριξαν το ανάθεμα στους προγεγραμμένους θεούς.
Πολλοί απ' αυτούς τους Ολύμπιους μετανάστες, που δεν είχαν πια ούτε άσυλο ούτε αμβροσία, βρέθηκαν στην ανάγκη να καταφύγουν σ’ ένα επίγειο επάγγελμα, για να κερδίσουν τουλάχιστον τα μέσα να συντηρηθούν
πολλοί απ' αυτούς, που τούς είχαν δημεύσει τις περιουσίες και τα ιερά τους δάση, αναγκάστηκαν μάλιστα να εργάζονται σαν απλοί δουλευτάδες στον τόπο μας, στη Γερμανία, και να πίνουν μπύρα αντί για νέκταρ. [...]
Ερρίκος Χάινε, Οι εξόριστοι Θεοί (έκδ. Σμυρνιωτάκης, χ.χ., σσ. 45-46).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου