Τα τρία-τέσσερα τελευταία χρόνια της ζωής του ο Πέρης τα πέρασε εργαζόμενος στους Αη-Γεώργηδές του. Ίσως ήθελε να οικειοποιηθεί βαθιά στο είναι του αυτά τα χρώματα που τον έφερναν πιο κοντά στα στοιχειώδη, απλά πράγματα της δημιουργίας. Ίσως ήθελε να αφηγηθεί με το δικό του τρόπο πως τα χώματα, από όπου αναδύθηκε ο άνθρωπος, είναι ενυπόστατα χρώματα. Αυτά θα παραλάβουν το χοϊκό κορμί μας. Το μαύρο της αιθάλης είναι τόσο μελανό επειδή είναι η υπέρβαση της σύμπτυξης του εκτυφλωτικού στη δόξα του λευκού της Μεταμόρφωσης· τόσο πολύ φώς, αν γίνει ορατό, μόνο σαν μαύρο μπορεί να ειδωθεί και να αποδοθεί. Μέσα στο καστανόχωμα αυτό που περιβάλλει τον ιππέα, τον ίππο και το δράκοντα, υπάρχουν κρυμμένες ανταύγειες κόκκινου και κόκκων ζωής που σπέρνονται εδώ για να θεριστούν στη Βασιλεία, όπως και στο Ψυχοσάββατο της Πεντηκοστής αναφύονται τα σώματα μέσα από τα χώματα ως πρώτοι καρποί της Ανάστασης των νεκρών. Εδώ νικήθηκε ο δράκων, πατήθηκε ο θάνατος, κεντρίστηκε από το δικό του κεντρί, και η ψυχή ελεύθερη ιππεύει το άτι που θα την μεταφέρει στους ουρανούς, έτσι όπως ίππευαν οι ψυχές τα θαλασσινά άτια του Τρίτωνα, τα δελφίνια που τις παρέδιναν, μέσα από τις θάλασσες, στις Νήσους των Μακάρων.
Λάμπρος Καμπερίδης, Ο ιππεύς, ο ίππος, ο δράκων. Οι Άη-Γεώργηδες του Πέρη Ιερεμιάδη (έκδ. Δόμος, Αθήνα 2010, σσ. 23-24).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου