[...] Ωστόσο από τόσο πλήθος μαραμένων νεκρών λουλουδιών κάτι δε μπορεί παρά να προβάλει. Αυτή η αντίληψη είναι η ιδέα-κίνητρο που πλημμυρά μ' αισιοδοξία τα μέσα μου.
Ύστερα από την απογύμνωση, ξαφνικό φώς, σχεδόν σου επιτρέπει να σκύψεις, να δρέψεις έν' ακόμα στερνό λουλούδι, για στολισμό του σπιτιού, την αισιοδοξία που προβάλλει ολοκάθαρη.
Θεέ μου! Αν είν'΄αλήθεια ότι στην άγονη, νεκρή γής επέτρεψες να επανανθήσει το φώς, τότε, κι όταν ακόμα μαραθεί και διαβεί ο καιρός του, η αμφιβολία δε θά 'χει πια τόπο να σταθεί, αφού άπαξ ο νεκρός στολίζεται με άνθη.
*
[...] Αν ξεχάσουμε τους διάφορους σχετικούς με τη θάλασσα μύθους, τις εικόνες ή τα επίθετα που τη χαρακτηρίζουν μεθυστική και κατά πολλούς άλλους ωραίους τρόπους, αρκεί ο ρυθμός των στίχων του, η θέση και αριθμητική παράταξη των λέξεων, για να πεισθούμε ότι τέλεια, σε όλο το μάκρος των επών του, ταυτίζεται προς τον ουσιώδη χαρακτήρα του αλμυρού νερού στις αναπεπταμένες επιφάνειες της υδρογείου, το ρυθμικό κυμάτισμα, που έκαμε το νεότερο ποιητή να συμπεράνει ορθά: «τα σπλάχνα μας κι η θάλασσα ποτέ δεν ησυχάζουν».
Κάντε μια βόλτα στην παραλία την εποχή που με τη χάση του φεγγαριού το πλαγκτόν, μονοκύτταροι οργανισμοί, διάφανοι σαν γυάλινοι, ορατοί με το μικροσκόπιο, αισθητοποιούν με ψυχρούς φωσφορισμούς, σαν αντιλαμπές άλλου κόσμου, όπου το φώς φέγγει δίχως να καίει, την ασύλληπτή τους ύπαρξη στα νερά της θάλασσας, τονίζοντας κάθε πτυχή του πολύπλοκου παιγνιδιού των κυμάτων της, που με το σύρε κι έλα και τις αμοιβαίες προστριβές του ενός θαλάσσιου μικρού βουνού με τ' άλλο, αισθητοποιούν το ρυθμό. Ο ρυθμός θέλω να καταλήξω, να πώ, ότι είναι το ουσιώδες γνώρισμα που ενώνει και ταυτίζει το λουλούδι με τη θάλασσα.
Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης, Αρχιτεκτονική της σκόρπιας ζωής, Α' και Β΄.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου