το κοκκινόχωμα αντάμα το αναστάσιμο

Το κακό καβαλίκευε μέχρι τότε την ανθρωπότητα. Και ήταν τόσο αφύσικο αυτό, όσο αφύσικο θα ήταν για το άλογο να καβαλάει τον ιπποβάτη άνθρωπο. Σε αυτή τη βαθιά αρχαιότητα των ειδώλων το δρακόντειο κακό ήταν τόσο βαθιά ριζωμένο στη φύση, τόσο φυσικό και ορατό, όσο φυσικό είναι σήμερα να συγκαταλέγεται ο πίθηκος μεταξύ των συγγενών του ανθρώπινου γένους.

Ο άγιος Γεώργιος αντιστρέφει τη δύναμη του κακού και ιππεύει, με αυτό τον άμεσο και τέλειο εικονολογικό τρόπο, το δράκοντα (και κάθε πίθηκο), γιατί άλογο και άνθρωπος μαζί συνθέτουν μια θαυματουργή εικόνα στη μάχη κατά των σκοτεινών δυνάμεων που αντιστρέφουν τη φύση των πραγμάτων.

Και μια και κάναμε λόγο για τις αρχαίες θεότητες, καλό είναι να θυμηθούμε πως όποτε γινόταν κάποιο καλό για τους ανθρώπους, επέμβαιναν ανώτερες δυνάμεις για να τιμωρηθεί ο αίτιος του καλού, είτε ο Βελλεροφόντης ήταν αυτός, είτε ο Ηρακλής ή ο Περσέας, ο Προμηθέας, ο Ιάσονας ή ο Θησέας, ήρωες που αναμετρήθηκαν όλοι τους με σημεία και τέρατα, με δράκοντες σαν τη Λερναία Ύδρα, τη Μέδουσα Γοργόνα, το δράκοντα που φύλαγε το χρυσόμαλλο δέρας και το Μινώταυρο.

Εδώ, με τη μάχη εναντίον του κακού που αναλαμβάνουν οι ιππείς Άγιοι, τα πράγματα επανέρχονται στην αρχική μορφή αρμονίας, τότε που ο Αδάμ ονομάτιζε τα ζώα και τον πίθηκο, μέσα σε εκείνη την ποικίλη σύνθεση που πήγαζε από την απλότητά τους. Τα πράγματα ως στοιχεία στη στοιχειώδη τους μορφή. Το χώμα να βγαίνει μέσα από το χρώμα, γιατί χωρίς αυτό δεν μπορεί να υπάρξει. Το συλλογικό όνομα της ανθρωπότητας, Αδάμ, να βγαίνει μέσα από το κοκκινόχωμα αντάμα.

[...]

Και ο άγιος Γεώργιος, νέος Αδάμ κατά το πρότυπο του δεύτερου Αδάμ, βγαλμένος από τη γή, το κοκκινόχωμα αντάμα. Η σχέση του με τον άγιο Δημήτριο, με τα κόλλυβα του αγίου Θεοδώρου του Ψυχοσάββατου, με τον άγιο Μηνά και την πηλώδη γή της Κιουτάχειας που ποτίστηκε με το αίμα του, είναι σχέση γής και χώματος.

Γι' αυτό το λόγο τα χρώματα του Πέρη Ιερεμιάδη είναι χωμάτινα και φαιοκόκκινα, γιατί και το κόκκινο βγαίνει από τον κόκκο που βγαίνει από τη γή. Ο κόκκος του κόκκινου είναι το σπυρί της σποράς που θα θαφτεί στη γή για να δώσει τον καρπό, όμοια με τους κόκκους του σιταριού των κολλύβων που σπέρνονται στην εκκλησία ως γήποτη σπονδή, εικόνα ζωής με σκόρπιους ανάμεσά τους πύρινους κόκκους ροδιών στην ανάσταση των πνευματικών σωμάτων. Δεν είναι κόκκινο, σαν το αίμα των αναστημένων μαρτύρων, σαν τα κόκκινα αυγά, το αναστάσιμο χρώμα;

Λάμπρος Καμπερίδης, Ο ιππεύς, ο ίππος, ο δράκων. Οι Άη-Γεώργηδες του Πέρη Ιερεμιάδη (έκδ. Δόμος, Αθήνα 2010, σσ. 15, 17-18).