Μεταξύ των κυνηγετικών φυλών υπάρχει μια συνήθεια σύμφωνα με την οποία προτού οι άντρες ξεκινήσουν για το κυνήγι, οι γυναίκες πρέπει να χορέψουν και να δημιουργήσουν ατμόσφαιρα σεξουαλικής διέγερσης· οι κυνηγοί, ωστόσο, δεν επιτρέπεται να συνουσιασθούν με τις γυναίκες εκείνη την ώρα, αλλά πρέπει να ικανοποιήσουν τη σεξουαλική τους ορμή σκοτώνοντας ζώα.
[...] Η ταύτιση των γυναικών με τη λεία σχετίζεται με τις αρχές του αγώνα των φύλων, που μπορεί να περιγραφεί ως ο πρώτος ταξικός αγώνας στην ιστορία· εν μέρει, όμως, η αιτία ανάγεται στον αρχαίο τρόπο όπου βλέπαν όλα τα παρόμοια πράγματα ταυτόσημα.
Ο Μπάχοφεν σημειώνει πως όταν οι προϊστορικοί κυνηγοί συνουσιάζονταν με τις γυναίκες τους χώναν ένα κοντάρι στη γή έξω από το καλύβι ή τη σπηλιά τους· το κοντάρι αυτό συμβόλιζε το φαλλό.
Ο Winhuis γράφει για τους χορούς των Νέγρων: «Στο σύστημα σκέψης του κάθε άντρα -με το οποίο ταυτίζει τον εαυτό του με την ομάδα- το κοντάρι που κρατά στο χέρι του δεν είναι συνηθισμένο κοντάρι, αλλά το ίδιο το ζωντανό membrum virile, και ο λάκκος μπροστά του δεν είναι συνηθισμένος λάκκος αλλά η προσωποποίηση του membrum muliebre. Ο κάθε άντρας ενισχύει στον άλλον τη πεποίθηση αυτή επιδείχνοντας τη σεξουαλική του διέγερση».
Η γενετήσια πράξη και το τρύπημα της λείας, η αιμορροούσα γυναίκα και το ζώο που ματώνει, συγχωνεύονταν στη φαντασία του πρωτόγονου ανθρώπου και γινόταν όμοια ή ταυτόσημα στοιχεία της ζωικής διεργασίας και αυτό το κλίμα της σεξουαλικότητας επηρέαζε και το μάγο που ζωγράφιζε εικόνες ζώων στους τοίχους των σπηλιών της μύησης.
Όλα τούτα οδηγούνε στην πίστη, που όλο και τη συναντάμε στις πρωτόγονες κυνηγετικές φυλές, πως πρέπει να φυλάγεται κανείς από το βλέμμα του ζώου που παθαίνει, και πως το βλέμμα αυτό πιάνει ιδιαίτερα τα γεννητικά όργανα και καταστρέφει τον ανδρισμό.
Έρνστ Φίσερ, Η αναγκαιότητα της τέχνης (μτφρ. Φ. Χατζηδάκη, έκδ. Θεμέλιο, Αθήνα 1966, σσ. 194-195).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου