Οδός φιλερήμου αργολικής γαίης.

γλυκεία εις το κοίλον ήρωες και χορός θεοί και μάντεις από το τέλος αναζητούν την αρχή όταν εσύ την σήμερον ξανοίγης το ξένον και παράδοξον *

Η Επίδαυρος, ως χώρος, είναι οδός από μόνη της μυστική. Η γύρω αρχαιολογική σκαπάνη, η επίσκεψη και η μελέτη του, πριν την παράσταση, βοηθά να συναισθανθούμε τί πάνω-κάτω παίζεται εκεί από αιώνες ή, τί θα παιχτεί για μάς τώρα σε λιγάκι. Για μένα προσωπικά.

Είναι, ξέρετε μία θρησκεία, το αρχαίο θέατρο. Κι όπως χαρακτηριστικά το είπε και ο lazopolis σε πρόσφατο post του μιλώντας γενικά για τις θρησκείες:

Η θρησκεία είναι ένα χόμπυ.

...Συνέρχεται μία εκκλησία του λαού με θεραπευτικόν λόγο. Λόγος που παλεύει εντός μου μιάν θεραπεία.

Υπήρχε εκεί ολόκληρο σύστημα υποδοχής, εγκοιμήσεως, ασκήσεως μέχρι τελικής θεραπείας του ασθενούντος πληθυσμού. Εφόσον συναινούσε. Θυμηθείτε την Θόλο του Θεού με τα ιερά φιδάκια. 'Υστερα ήρθε το στάδιο για τους αγώνες. Και το κοίλον, στο βάθος, στην αγκαλιά του λόφου, που έμεινε μόνο του σήμερα να ιερουργεί, κρυφίως μέσα στη νύχτα, δίνοντας την αίσθηση, εν μέσω τριζονιών και των άστρων, της μετοχής δι' ελέου και φόβου στα δρώμενα.

γλυκεία ταξιδευτάδες την σήμερον και την αύριον με την ισοβύθιστον αργώ τη νύχτα μελετάμε τ’ άστρα και την ημέρα με πέτρες βαριές βουτάμε να μαζέψωμε το γιούσουρι *

Οι 'Ελληνες έδωσαν ρυθμό στον λόγο τους για να επιβληθούν μέχρι και σε αυτούς τους θεούς. Να τούς καλέσουν εν ρυθμώ και να τούς υποχρεώσουν εν χορώ να εισακούσουν τα κρίματά τους. Να τα δεχτούν σα νά ‘τανε δικά τους, για να λυτρωθούν, οι καψεροί, από το δαιμόνιο που ταλαιπωρούσε και ταλαιπωρεί τη ζωή τους. Δεν είναι και λίγο να στήνεις στα 10 μέτρα τους θεούς σου και να τούς τα... ψάλλεις! Ιδίως όταν με τα ίδια σου τα χέρια έχεις σφάξει την μάνα σου, τον πατέρα σου.

γλυκεία κινάμε τον ανάπλουν των χρόνων από τα μελλούμενα όταν από βαθύσκιες χαράδρες αντικρύζωμε στις κορυφές των ηλιακτίδων το φθάσιμον *

Το όλο σύστημα εγκατεστημένο στο βαθύ αργολικό δάσος, μακρυά από το άστυ, συμβάλλει στην θεραπευτική λειτουργία του. Είναι η έξοδος στην έρημο της υγρής αργολικής γής, έχοντας κατά πρόσωπον το αραχναίο, υψηλόν φράχτη και τέμπλον, να σού γνέφει, να σέ καλεί. Μάρτυς σου τ΄ άστρα, που πάνωθέ σου συνεχίζουν την αέναον κίνηση. Είναι τα ίδια. Τα ξέρεις πια.

γλυκεία θύμηση των χειρών και των οφθαλμών μας αποκτούν αιώνες ισόδενδροι της πρωτοσποράς ως είπες είναι της φιλερήμου τρυγόνος το φως *

Η έξοδος τούτη στην έρημο της λυτρώσεως, δεν διαφέρει πολύ από την κίνηση που παρατηρείται και σήμερα όταν γιορτάζει κάποιο ερημικό -τον υπόλοιπο χρόνο- ξωκλήσι. Σύσσωμο νεύει το χωριό. Με λουκουμάκι και άρτο.

& Να γιατί επιμένω -στο προηγούμενο post- στην επιστροφή εκείνη, μέσα στη νύχτα, αμέσως μετά την παράσταση... Επιστροφή μέσα από μιά μακρά οδό ώσπου να εκβάλλεις από την υγρή ερημιά της αργολικής γης στον ισθμό της κορινθίας. Επιστροφή κατα την οποία ο νούς συνεχίζει την δική του αέναον κίνηση εν μέσω άστρων στα νάματα του αρχαίου συμβάντος, που έρχεται να φωτίσει τον ίδιον. Αν δεν έχει στο νού του το φαγί(ν) της σαρκός. Μπόρεσε όμως η σύγχρονη παράσταση να σε χορτάσει;

* Οι στίχοι εκ του Β.Ν. Μπόνου, ανάπλους.