Στο διήγημα [Αι συνέπειαι τής παλαιάς ιστορίας], ο αφηγητής -ερμηνευτής και φιλόλογος- αποκαλύπτει τη στρατηγική διάταξη των νοημάτων τής επιστολής τού καθηγητή Μ., η οποία αποτελεί το κείμενο αναφοράς, και παράγει ένα νέο κείμενο, μεταβάλλοντας στρατηγική.
Το κείμενο υπερφαλαγγίζεται όμως από μια σειρά υπερφυσικών συμπτώσεων, όπως αρμόζει άλλωστε σε ένα κείμενο που αποτίει φόρο τιμής στη ρομαντική φαντασία.
Η συγκοινωνία των ψυχών «των άτυχων τούτων εραστών ... και διά της ύλης ακόμη» τονίζει τη φυσικότητα του υπερφυσικού, εντάσσει το υπερφυσικό στη Φύση και παρουσιάζει τον συγγραφέα ως προφήτη, δηλώνοντας έτσι τη ρομαντική του επιθυμία.
Η επιθυμία όμως δεν σημαίνει και την αδιατάρακτη υλοποίησή της, δεν σημαίνει την αθώα κίνηση από το επιθυμείν στο πράττειν: το κείμενο υιοθετεί τη ρομαντική ρητορική, αλλά, μέσω τής ρητορικής τού ρεαλισμού, αποκαλύπτει τους μηχανισμούς της.
Το επεισόδιο τής ερμηνείας τής επιστολής τού καθηγητή Μ. έχει πρώτιστη σημασία για τη διερεύνηση τής αυτοαναφορικής διάστασης τού διηγήματος τού Βιζυηνού. Η διάσταση αυτή ενισχύεται περαιτέρω από μια σειρά αντιθέσεων:
στο επίπεδο των χαρακτήρων, ο ρομαντικός και συναισθηματικός λόγος τού Πασχάλη (επιστήμονος τής ορυκτολογίας και τής μεταλλευτικής) αντιπαρατίθεται στον ρεαλιστικό και αναλυτικό λόγο τού φιλολόγου αφηγητή·
στο επίπεδο τού περί επιστήμης λόγου, «αι νευρικαί ασθένειαι» αντιπαρατίθενται προς «τας ψυχικάς ασθενείας» και η επιστήμη τής νευροπαθολογίας προς αυτήν τής ψυχολογίας·
στο επίπεδο τού περί τού αληθούς λόγου, «το τί εστίν» αντιπαρατίθεται προς «το ό,τι επιθυμούμεν»·
στο επίπεδο τής σχέσης πρωτοτύπου και μετάφρασης, τα μεταφρασμένα αποσπάσματα από τον Φάουστ συνιστούν πρόβλεψη τών καιρικών συνθηκών, που συμβολίζουν την εξέλιξη των συναισθημάτων των χαρακτήρων (κακοκαιρία/καλοκαιρία, θάνατος/ζωή, λύπη/χαρά), υπογραμμίζοντας έτσι τον κυρίαρχο ρόλο τών λογοτεχνικών αναφορών· τέλος,
στο επίπεδο τής σχέσης τού κειμένου με τον αναγνώστη, η παντοδύναμη κινητήρια δύναμη τής αφήγησης, ο αφηγητής, επιβάλλει στον αναγνώστη την εντύπωση ότι η Κλάρα, το ερωτικό αντικείμενο τού Πασχάλη, είναι το ίδιο πρόσωπο, με την ανώνυμο ασθενή τού ψυχιατρείου, η οποία αποτελεί το ερωτικό αντικείμενο τού ανώνυμου αφηγητή.
Το ζεύγος Πασχάλη-Κλάρας κινείται παράλληλα προς το ζεύγος τού ανώνυμου Έλληνα αφηγητή και τής ανώνυμης Γερμανίδας έγκλειστης τού ψυχιατρείου, δημιουργώντας το κατάλληλο πεδίο ταύτισης: το κείμενο είναι χώρος μαγικής συνύπαρξης των διαφορών, επειδή είναι ο χώρος τής κριτικής συνεύρεσης των λόγων·
ρομαντισμός και ρεαλισμός παντρεύονται, επειδή το κείμενο επιφυλάσσεται τού δικαιώματος να ορίσει τί είναι γάμος: «ό,τι επιθυμούμεν».
*
Το κείμενο θα παρουσιαζόταν αρραγώς ρομαντικό αν δεν διατύπωνε, τη στιγμή που εξεθείαζε τις συμπτώσεις και τις συγκυρίες, τη βαθιά του αμφιβολία: «Αλλ' ούτω συμβαίνει συνήθως, οσάκις ζητούμεν ν' ανακαλύψωμεν ως αλήθειαν ουχί το τί εστίν, αλλά το ό,τι επιθυμούμεν.»
Η δήλωση αυτή για τη σχέση επιθυμίας και αληθείας πρέπει να ληφθεί υπ' όψιν σε κάθε ερμηνεία που προτείνεται: στις ερμηνείες τής επιστολής, που αλληλοακυρώνονται, όπως και στην ερμηνεία που ταυτίζει την Κλάρα με την έγκλειστη στο φρενοκομείο, βασιζόμενη στην ομοιότητα των περιγραφών.
Η επιθυμία προϋπάρχει τής ερμηνείας και την καθοδηγεί· η ερμηνεία απλώς χρησιμεύει για την ανακάλυψη τής επιθυμίας· η υποκειμενικότητα θριαμβεύει στη ρομαντική αυτή ρητορική και επιθυμία και ερμηνεία ταυτίζονται.
Φυσικά, αυτό συμβαίνει γιατί τό επιθυμεί το κείμενο, το οποίο και έχει καταλλήλως ονομάσει τούς χαρακτήρες του. Ο Πασχάλης συμβολίζει τη στιγμή τής Ανάστασης, ενώ η κλάρα -η Φωτεινή δηλαδή- ονοματοποιεί μιάν επιθυμία του Πασχάλη.
Μιχάλης Χρυσανθόπουλος, Γεώργιος Βιζυηνός. Μεταξύ φαντασίας και μνήμης (έκδ, Εστία, Αθήνα 1994, σσ. 93-94, 103-104).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου