ως ένα κινούμενο φώς

Κ' ήπια απ' τ' αμπέλι σου που σκαλώνει στον ουρανό·

και κρεββατώνει στο φώς απάνω απ' τη θάλασσα.

Κι όταν στο στόμα μου έφερνα το σταφύλι, το μούρο

ή το ροδάκινο, ένιωθα ως να με θήλαζες.*

Α΄ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ: Ξεχωρίζει ως ένα κινούμενο φώς στο όλο της γής.

Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ: Ελαφρά είν΄ τα όρη σου. Σαν ιδέες σαλεύουν τα φύλλα των δέντρων σου. Κ' οι αέρες απάνω σου συναντιώνται σαν πνεύματα. Και δεν γίνεται ο ήλιος σου άνθος και χόρτο και σταφύλι και κλήματα μόνο. Αλλά κ’ αίμα στις φλέβες, μαργαρίτης στο νού και λυχνία που φέγγει κι ώς μέσα τα μνήματα.
[...]

Κ' είναι λόγος ο ήλιος σου· και οι συρμές των νερών και του αέρος το πνόϊσμα στις ελιές, είναι λόγος.

Και των άστρων το κάθετο φύσημα-φως, γαλουχεί τις ψυχές των νηπίων σου...

[…]

Και το όνομα Ελλάδα, δεν είναι λέξη, αλλά λόγος· όλες οι λέξεις που ονομάζουν το φώς. Περικλείνεται μές στα τρία φωνήεντα και τα τρία σου σύμφωνα των βιβλίων η βίβλος. Κ' ενανθρωπίστη στις τρείς συλλαβές σου το φώς.

Νικηφόρος Βρεττάκος, Λειτουργία κάτω από την Ακρόπολη (έκδ. Θεμέλιο, Αθήνα 2012 (ε΄), σσ. 12, 13). - Το motto εκ του ιδίου (ό.π., σ. 44), όπου μιλάει ο Ποιητής στον Επίλογο.